Futuristisch Japan – Mount Fuji

Na India was ik eigenlijk van plan om naar Kazachstan te vliegen. Echter, na een aantal berichten van de luchtvaartmaatschappij waarin zij aangeven dat de vlucht meer dan 17 uur vertraagd is heb ik er weinig vertrouwen in. Ook weet ik dat ik in de knel kom met mijn visum dus besluit ik op het laatste moment een vlucht naar Japan te boeken. Eigenlijk best grappig omdat het beklimmen van Mount Fuji ook op mijn bucketlist staat. Ik kom aan in Tokyo en heb een taxi geboekt op voorhand, vanzelfsprekend. Achteraf niet de meest slimme keuze want dat grapje alleen koste al 100 euro. De luchthaven ligt namelijk behoorlijk ver van Tokio.

Ik verblijf een aantal dagen in Tokio maar dit zijn niet de meest memorabele dagen van mijn reis in alle eerlijkheid.  Dit heeft met mij te maken en niet met de stad zelf. In Tokio komt het besef van een aantal recente gebeurtenissen waaronder het voorval van wat ik heb meegemaakt in India. Ik heb daar enorm veel geluk gehad. Ik heb nooit beschreven wat er gebeurde vlak voordat ik mijn bewustzijn ben verloren in de bergen van India. Er kwam een helder beeld over de nacht van 17 april. De nacht waarop ik in een Tempel in het noorden van Thailand verbleef en ziek werd. Ik heb dat eerder beschreven in een blog. Het moment dat ik zwetend, ijlend in witte kleding op de grond lag, had ik een miskraam. Ik bleek toen zwanger te zijn van mijn ex verloofde. Niet eerder heb ik hier aandacht aan geschonken totdat ik in Japan was.

Het enige dat ik kan beschrijven van Tokio is de hotelkamer, de 7 Eleven en de smaak van Japans bier. Het zijn vier emotionele dagen en ook dit vind ik belangrijk om te vertellen. Solo reizen betekent namelijk ook dat als je iets meemaakt je dit niet direct kunt delen met je familie of vrienden, je aangewezen bent op jezelf en de keuzes die je maakt niet altijd goed uitpakken. Dit is HET moment van mijn reis dat ik niet meer weet wat ik moet doen. En ik elke nacht hopeloos in slaap val.

Na 4 dagen raap ik mijzelf bij elkaar en besluit dat dit zo niet langer kan. Ik merk op dat ik weg moet uit deze drukke stad en besluit naar Fuijkawaguchiko te reizen. Opnieuw besluit ik een taxi te bestellen naar de andere kant van de stad waar het busstation ligt. Door mijn huidige gemoedstoestand krijg ik het niet voor elkaar om uit te zoeken hoe ik goedkoop kan reizen. De eerste dagen in Japan zijn daarom al een stuk duurder uitgevallen dan de eerste 1,5 week in Indonesië. Maar ik merk dat ik aan het overleven ben en niet goed rekening kan houden met mijn financiën.

Zodra ik met al mijn spullen in de bus zit en we wegrijden uit het futuristische Tokyo voel ik ook direct de rust terugkeren in mijn lijf. Ik heb afgesproken met de eigenaar van het hostel dat hij mij komt ophalen bij het busstation. Dit verloopt allemaal soepel en eenmaal aangekomen in het hostel besluit ik direct meerdere dagen te willen blijven om op deze manier meer rust te creëren. Al snel hoor ik dat het hostel dichtgaat over twee dagen omdat hij met zijn vrouw op vakantie gaat. Hoe zeer ik ook blijf aandringen, het antwoordt blijft nee. Dit zorgt ervoor dat ik weer niet kan ontspannen en haastig mijn laptop openklap om een nieuwe route te bedenken met behorend logistiek plan. Dan kom ik met het briljante idee om buiten het seizoen Mount Fuji te gaan beklimmen. Zo moeilijk zal de berg niet zijn en met mijn Kilimanjaro arrogantie denk ik momenteel alles te kunnen beklimmen. Ik deel mijn bevindingen met de eigenaar van het hostel waarbij ik tevens bevestiging zoek dat het best prima is om deze berg buiten het seizoen te beklimmen. De eigenaar kijkt mij vervreemd aan en vraagt mij waarom ik dat zou willen. Nou, leg ik uit, dit komt logistiek behoorlijk goed uit. Hij legt duidelijk uit waarom er een seizoen is voor deze berg, dat het zelfs verboden is om te klimmen buiten het seizoen en er ook geen treinen rijden naar de berg. De moed zakt me in de schoenen en ik besluit om te gaan wandelen. Ik zit immers in een prachtig mooi gebied en natuur doet mij altijd goed. Bij terugkomst in het hostel zijn er ook andere mensen waar ik een praatje mee maak. We praten over Mount Fuji en ook zij beamen dat het een gedurfd idee was dat ik beter niet tot uitvoering kan brengen.

Na een goede nacht slaap is het mij gelukt om een nieuwe route uit te stippelen en besluit ik naar Matsumoto te gaan. Het is een kleinere plaats en een goede uitvalbasis voor de stad Nagano en het Kamikochi natuurgebied. Ik kom terecht in een fijn hostel met allemaal gezellige mensen. Het plekje voelt direct fijn aan en ik begin te merken dat ik weer iets meer in de flow begin te komen. Ik ontmoet Janina, zij wil ook dolgraag naar het natuurpark en we besluiten de volgende dag samen de bus te nemen.  En dan ga je van een eerste futuristische ervaring naar een prachtig natuurgebied. Ongekende natuur waarvan ik nooit had gedacht dat Japan dit heeft. We hebben een heerlijke dag waarbij we zeker 8 uur hiken en beide enorm genieten van de omgeving.

Na Matsumoto besluit ik verder te reizen naar Kyoto waar ik onder andere de Fushimi Inari Shrine bezoek. Dit doe ik met de hogesnelheidslijn, de Shinkansen trein brengt mij in een paar uur naar Kyoto met een snelheid van 320 km per uur. Dat is natuurlijk al bijzonder maar als je ziet hoe deze spoorwegen te werk gaan, de afstemming op de voorliggende en achterliggende treinen, de veiligheid, de rijen die netjes worden gemaakt door de Japanners. En haal het maar niet in je hoofd om mensen in te halen want dit wordt beschouwd als zeer onfatsoenlijk.De Nederlandse spoorwegen heeft nog een hoop te winnen, zeker op het gebied van op tijd komen. De gemiddelde vertraging van alle 160000 ritten die treinen van de Centrale Japanse Spoorwegen maakten, was 12 seconden afgelopen jaar!

Ondanks dat ik meer in de flow zit merk ik toch op dat ik wat onrustig ben en ergens graag iets langer zou willen blijven. Ik stuit via Air b&b op een huis in Hakone. Ik contacteer de eigenaar en dien een verzoek voor een verblijf van een week in. De eigenaar reageert snel en komt zelf uit Canada, zijn vrouw is Japans. Hij geeft Engelse les en ik leg uit dat ik een boek aan het schrijven ben. En geloof het of niet maar ik betaal 35 euro per nacht voor een enorm huis! Dat is een schijntje vergeleken met de gemiddelde prijzen voor een bed in een hostel (rond de 40 euro) waarbij je de kamer deelt met vijf anderen en een badkamer deelt. Nu moet ik wel zeggen, de hostels in Japan zijn uitstekend, schoon en standaard is er shampoo, douchegel en zijn er tandenborstels, wattenstaafjes en kammen aanwezig.

Bij binnenkomst in dit huis tref ik een informatie klapper aan op tafel. Ik open de klapper en ben enorm verbaasd over wat er beschreven staat op de eerste pagina, namelijk het adres van een gynaecoloog in de straat! Mijn moeder dringt er al een paar weken op aan dat ik een bezoek moet brengen aan een gynaecoloog vanwege mijn eerdere miskraam. Ik neem contact op met de eigenaar en geef hem uitleg over mijn situatie. Hij begrijpt mij enorm goed en stuurt de dag erna zijn vrouw langs om samen met mij het intake formulier in te vullen en een afspraak te maken met de gynaecoloog. Wat een bijzonder toeval weer!

Ik gebruik deze week om goed bij te slapen, elke dag te hiken in de prachtige omgeving, bij te kletsen met een hoop vrienden waarbij ik ook mijn verhaal kan delen en om gewoon lekker te netflixen op de bank!  Last but not least vogel ik uit hoe ik het beste Mount Fuji kan beklimmen, welke route ik het beste kan nemen, welke uitvalsbasis het meest praktisch is, welke bus ik moet nemen want het is bijna 1 juli, start van het klim seizoen!

Na mijn heerlijke week van ontspanning en rust reis ik weer terug naar Fuijkawaguchiko, hier ligt namelijk een trein en busstation en vanuit hier weet ik inmiddels hoe ik het beste de berg kan beklimmen. Ik boek een hotel tegenover het station. Het is een beetje vergane glorie maar het functioneert en het is een ruimte voor mij alleen. Ik heb namelijk besloten om morgen de laatste bus te nemen naar de berg en de berg in de nacht alleen te gaan beklimmen. De nacht gebruik ik dan om de klim te doen waarna ik vroeg in de ochtend de summit bereik. Je kunt ook overnachten op de berg in hutten maar deze zijn allemaal al volgeboekt. Ook dien je rekening te houden met de tijden van de bussen en ik voel er zelf weinig voor om overdag te klimmen vanwege de hitte. Dit had ik nog niet verteld maar het is enorm warm in Japan. Ik vind mijn plan uitstekend, ben trots op mijzelf en duik vroeg mijn bed in.

De volgende dag pak ik om 17:00 uur de bus. Ik zit in het bushokje te wachten waar ik twee jongens leer kennen die exact hetzelfde plan hebben als dat ik heb. Zo zie je maar, geen gek plan. Aangekomen bij de voet van de berg geven de jongens aan dat ze moeten wachten op een andere meid die zal aansluiten bij hen. Ik heb mij inmiddels ook aangesloten bij de mannen. Toch altijd gezelliger in een groep lijkt me. We spreken gezamenlijk af om rond half negen in de avond te starten. Tot die tijd verblijven we in een ruimte binnen waar er nog twee anderen jongens aansluiten. Daar waar ik dacht dit avontuur alleen aan te gaan, vertrekken we nu met z’n zessen.

Een van de mannen neemt de leiding. De route is niet lastig en het staat goed aangegeven. Na het eerste uur en enorm veel gekletst te hebben met elkaar geef ik opeens aan dat deze weg wel enorm steil is en veel moeite kost. Alhoewel ik achter de leider aan loop en eigenlijk best wel trots ben op mijn conditie valt het mij op dat de anderen een stuk achter liggen en er geen andere mensen zijn die de berg aan het beklimmen zijn.  Al vrij direct komen wij erachter dat we een andere onbekende route aan het lopen zijn, namelijk de route van de graafmachines die totaal niets te maken hebben met Mount Fuji. Het is een vreselijke steile weg omhoog bestaande uit zeer kleine kiezels waardoor je steeds geen grip hebt en elke twee stappen die je omhoog hiked er vanzelf eentje weer daalt. Het is een zeer vermoeide start. Eentje waarbij ik mij totaal niet laat kennen. Na een aantal uur komen we weer vanzelf op het reguliere pad. Enigszins verheugd maar toch wel al behoorlijk vermoeid vervolgen we de klim zoals het zou moeten.

De klim kan beschreven worden als een trappenhuis bestaande uit rotsen. Nu pas begrijp ik waarom het gevaarlijk kan zijn om de berg te beklimmen buiten het seizoen. Regen in combinatie met deze rotsen zouden dan al snel een steile ijsbaan worden, dus levensgevaarlijk. Er ligt nu overigens ook geen sneeuw meer op de berg. We hebben een prima tempo en nemen regelmatig pauze. Dit doen we ook omdat we de inschatting hebben gemaakt dat we anders te vroeg op de top staan in de kou. Het waait behoorlijk en hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. Alle slaaphutten zitten bomvol. We raken allen wat vermoeid en besluiten ergens een beschut plekje uit de wind op te zoeken. Ik geef aan dat ik wal alvast vooroploop om een plek te gaan zoeken. Na 20 minuten tref ik een klein hoekje waar we ons met zes personen aardig in kunnen nestelen. We eten iets en proberen toch wat slaap te pakken. Usher en ik zitten tegen een deur aan waarvan we ons afvragen of deze gesloten is. Ik begin aan de klink te trekken en tot mijn verbazing gaat de deur open. Het is een hut met een hoop bedden. We kruipen naar binnen en checken wel drie keer of er geen mensen in de bedden liggen. Usher, ik en nog een andere jongen van onze groep besluiten binnen te gaan liggen, de rest is bang om gepakt te worden. We weten inmiddels allemaal dat Japan toch wel het land is van de regels en het fatsoen.

Ik doezel net weg op de harde grond, we hadden dan toch niet genoeg moed om in een van de bedden te gaan liggen, als een van onze reisgenoten ons wakker maakt. “ We should go further because now the rush to the top starts”. Nou, daar was niets over gelogen. De berg wordt jaarlijks door circa 300.000 duizend mensen beklommen.

Mount Fuji is niet alleen een natuurfenomeen geweest, maar ook een spirituele plek en een bron van moed, voor alle Japanners gedurende hun hele geschiedenis. Het is bijna onmogelijk om de reikwijdte en de culturele betekenis van de Fuji te omschrijven. De berg is door dichters en kunstenaars bezongen als het ultieme symbool van perfectie, aanbeden als woonstede van goden, gevreesd als een plek voor de doden en beklommen door zielen op zoek naar verheffing. Rond 05:00 uur in de ochtend bereiken we de top! En daar komt die mountain arrogantie weer om de hoek kijken, ik ben haastig op zoek in de kou naar het bordje met daarop de hoogte. Er moet immers wel een foto gemaakt worden van mij naast het bewijs van de hoogte van de berg. Maar helaas, Mount Fuji doet hier niet aan mee en ik moet het los laten, gelukkig want hier draait het uiteraard niet om. We kunnen immers allemaal de hoogte googelen. Na het aanschouwen van de zonsopgang beginnen we aan de daling. Dalen is een van mijn minst ontwikkelde kwaliteiten want ik doe er altijd ontzettend lang over. De daling van deze berg is een nachtmerrie. De daling bestaat uit steile paden met allemaal kleine grind. Angstig om te vallen besluit ik nog langzamer te gaan, Usher blijft bij me overigens tot dat we bij de rest van de groep zijn. We vieren de klim met een ijsje en stappen moe maar zeer voldaan weer in de bus.

Het bereiken van de top van een berg werkt voor mij helend en ik ben enorm blij dat ik mijn avontuur in Japan op deze wijze mag afsluiten. Ik zal over twee dagen naar Brunei vliegen.

Japan is een enorm fascinerend futuristisch land waarbij iedereen in de pas loopt. Afwijken hiervan wordt als een vorm van rebellie ervaren. Praten in de bus is not done en door een rood verkeerslicht lopen is een doodzonde. Toch heeft dit land enorm veel te bieden, het is een land waar je vaker naar terug gaat en dat zeer zeker aan te raden is!

次回のブログまで

Jikai no burogu made