India –de dood in de ogen kijken en mijn ontmoeting met de Dalai Lama

Yes, het is zover! Eindelijk voel ik dat ik weer klaar ben om echt te gaan reizen nadat ik drie maanden in het noorden van Thailand ben geweest. Ik ben op weg naar Ladakh, Leh het noorden van India. Deze plek wil ik al heel lang bezoeken en ik zou er eigenlijk in januari naar toe gaan maar toen had ik besloten dat ik terug naar Nederland kwam. De vlucht alleen al is prachtig en dat is te merken en de rumoerigheid in het vliegtuig als iedereen van plaats begint te wisselen. We vliegen over de bergen vol met sneeuw in Ladakh en het is werkelijk prachtig. De landing is overigens niet zo prachtig want door de bergen, het hoogteverschil en de korte landingsbaan is het erg onstuimig. Aangekomen op de luchthaven zie ik direct dat het ophalen van mijn backpack van de bagageband onmogelijk is. In India is het gebruikelijk dat iedereen voordringt. Iedereen staat letterlijk tegen de bagageband aangeplakt  en er is duidelijk geen plek meer voor mij. Ik wacht samen met een koppel dat ik ontmoet heb tijdens de vlucht en we wachten rustig af. Als er een gaatje vrijkomt haast ik mij naar de band en kort erna zie ik mijn backpack. Toch altijd een fijn gevoel.Ik loop naar buiten en zie een man staan met een velletje papier met mijn naam erop. Yes, dat ben ik en ik zwaai uitbundig naar de man. We lopen naar de auto en ik merk na tien passen al dat ik opeens begin te hijgen, de man lacht naar mij en zegt: “je weet toch wel dat we hier al op meer dan 3500 meter zitten”. Ja, zeg ik snakkend naar lucht en pas meteen mijn looppas aan.

We komen aan bij Eco House guesthouse en ik blijk de enige gast te zijn. Er is recent een vliegtuigmaatschappij failliet gegaan en daardoor zijn er beduidend minder toeristen, wat ik overigens niet erg vind. Ik heb speciaal voor dit guesthouse gekozen omdat Stanzin, de eigenaar, een mountain guide is en de bergen ontzettend goed kent. Een van de redenen waarom ik hier ben is omdat ik een trekking door de vallei wil maken.We maken dezelfde dag nog plannen om over een paar dagen te starten met onze trekking. Ik zal toch eerst nog even moeten acclimatiseren geeft Stanzin aan. Diezelfde avond neemt Stanzin mij mee naar een Monastery en en de Shanti Stupa. Ik spring achter op de scooter en ik voel mij direct thuis hier ( alweer!) .De dag erna gaan we op pad naar de Zanskar river en bezoeken we diverse Monastery’s zodat ik kennis kan maken met Ladakh. Ik begrijp al heel snel waarom Ladakh wordt gekenmerkt als klein Tibet. Het is zo prachtig!

15 mei starten we met onze trekking door de Markha Valley. We worden met de auto naar onze startplek gebracht en de zon schijnt inmiddels al goed. De temperatuur is rond de 10 graden maar door de hoogte voelt het erg warm aan. We hiken richting Yurutse en na ongeveer 5 uur komen we aan bij een, wat lijkt, een verlaten groot gebouw midden in de bergen. Het begint inmiddels af te koelen en we lopen naar binnen. Een oudere vrouw loopt ons tegemoet en geeft aan dat we richting de keuken kunnen lopen. Hier staat de thee al klaar voor ons. De locals leven eigenlijk van de touristen die een trektocht door de bergen maken. Stanzin laat zien waar ik zal slapen vannacht en het lijkt een beetje op een stal, althans zo ruikt het wel. Ik zie dat er in ieder geval genoeg dekens zijn en dat is voor mij het enige dat telt. Ik ga meteen even liggen om uit te rusten. Tegen 7 uur word ik geroepen en geeft Stanzin aan dat het eten klaar is. Uiteraard krijgen we een traditionele Ladakhi maaltijd en het is heerlijk! Stanzin geniet van de zelfgemaakte wijn die hem aangeboden is geworden maar ik besluit lekker op tijd mijn nest in te duiken. Overigens smaakte de wijn ook ontzettend vies.

De volgende dag starten we met een goed ontbijt en gaan we richting Shingo en we zitten dan inmiddels al op zo’n 4130 meter hoogte. We hiken vandaag circa 6 uur omdat we een berg summit mee pakken op 5000 meter hoogte. En zoals altijd, bijna tegen het bereiken van de summit begin ik te klagen. Ik merk dat ik minder zuurstof heb en we lopen door gesmolten ijs waardoor ik geen grip heb. Maar ik moet zeggen, het is het tot nu toe altijd nog waard geweest om  die top te bereiken en een uitzicht te hebben dat verwonderlijk is. We besluiten op de top te genieten van onze lunch en dalen na een half uurtje weer naar beneden. We hiken nog een aantal uur voordat we weer bij ons volgende verblijf aankomen. Hier heb ik daadwerkelijk een kamer en het ziet er erg goed uit. Ook het eten is wederom erg goed en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. De komende dagen hiken we met zijn tweeën door de valley en besef ik wederom hoe goed ik mij voel als ik in de bergen ben. Na vijf dagen komen we weer terug bij het guesthouse en staat er meteen een lunch klaar, kan ik warm douchen en vraagt de vrouw van Stanzin of ze mijn kleren kan wassen. “ja, graag” roep ik enthousiast. Het guesthouse is echt een thuis voor mij, ik ben zo dankbaar dat ik bij dit gezin mag verblijven. Ik speel met de kinderen, er staat altijd thee voor mij klaar en mijn kleding wordt voor niets gewassen, wat wil je nog meer!

1,5 week erna besluit ik om naar Dharamshala te gaan, dit is de thuisbasis van de Dalai Lama en ik heb gelezen dat hij toevallig daar is en twee teachings zal geven in de Tibetaanse tempel. Hier MOET ik bij zijn denk ik! De enige manier om daar te komen vanuit Leh is met een gezamenlijke taxi ( 12 uur) naar Manali om dan vervolgens een bus te nemen naar Dharamshala ( 8 uur). Zo gezegd, zo gedaan, we delen de taxi met een Indiaas gezin, een Indiase man en twee reisgenoten die ik eerder heb ontmoet in Leh. Erg luxe is het niet maar dit hoort dan ook wel weer bij het reizen. Na circa zes uur rijden komen we opeens in een file te staan?! We zitten inmiddels op 4500 meter hoogte of hoger in de bergen maar er is een file. Ik geloof mijn ogen niet. Al snel krijgen we door dit een serieuze roadblock is waarbij het verkeer al 48 uur stilstaat omdat men vanuit beide richtingen is gaan rijden. Christa en Alfredo beseffen al snel dat wij voorlopig nergens naar toe gaan. Zij besluiten direct om een slaapplek te regelen hier ( lees: een hutje met golfplaten en een deken) ze denken dat deze namelijk zo vergeven zijn met al deze mensen hier. Ik besluit daarop nog bij de rest te blijven en te wachten in de auto. De chauffeur heeft immers aangegeven meteen te willen gaan rijden zodra het kan. Na uren in de auto besluit ik mij aan te sluiten bij Christa en Alfredo. Het is inmiddels al bijna 18:00 uur en zie geen vooruitgang. We spreken overigens ook met het leger, zij geven aan dat niemand gaat rijden vanavond. We vinden een fijne plek om te overnachten en zien de humor er wel van in. We lachen, maken vrienden en eten samen. Wat een avontuur denk ik lachend!

Nog geen uur later worden we geroepen door onze chauffeur, “we are going now!. We kijken elkaar aan en denken dat hij gek geworden is. De chauffeur is er van overtuigd, maar ook aardig gepushed door de vader van het Indiaase gezin, dat het verkeer zal gaan rijden. En dat gebeurd ook, even later zitten we weer in de auto en hopen we over 6 uur Manali te bereiken. Nog geen 40 minuten later komen we vast te zitten, het verkeer is blijkbaar weer gestopt en we weten niet waarom. Inmiddels begint het ook weer licht te sneeuwen. “let’s wait a bit” geeft de chauffeur aan. Ik draai meteen naar Christa en zeg: “ i can not sit in a car for hours with the clothes i have on and these weather conditions”. Christa is het volledig met mij eens maar de chauffeur en de inmiddels irritante narcist ( ja, zo noem ik hem nu)  voor in de auto blijven aangeven dat we maar even moeten wachten. Ik heb te weinig kleren aan om lang in een auto te blijven zitten met temperaturen van -15, dat weet ik maar mijn backpack zit helemaal vastgemaakt en ligt boven op de auto. Daar komt niemand bij nu. Ik blijf dit herhalen en ik merk dat ik meer moeite krijg met ademhalen. Na uren bibberend in de auto te hebben gezeten krijg ik steeds slechter lucht. Ik geef aan dat het niet goed met me gaat. Ik geef bij Christa aan dat ik veel te weinig gedronken heb omdat ik niet te vaak wilde plassen en ik sowieso uitgedroogd ben. Christa en Alfredo zien mijn conditie maar de communicatie tussen ons en de Indiërs is verschrikkelijk. Opeens krijg ik het juist heel erg warm en begin haastig mijn kleren uit te trekken, Christa begrijpt het niet en vraagt wat ik in godsnaam aan het doen ben en dan……dan verlies ik mijn bewustzijn. Ik hoor een hoop geschreeuw in de auto : “that’s how you kill us all!”.

Ik word wakker en heb een zuurstofmasker op mijn gezicht en ben volledig ingepakt waardoor ik mij amper kan bewegen. Ik zie een hoop mensen in de ruimte en zodra ze zien dat ik mijn ogen open heb, staan ze direct naast mijn bed. “how do you feel, your oxygen level and blood pressure were very low”. Ik vraag waar ik ben en er wordt verteld dat ik bij een legerkamp ben afgezet door de chauffeur. De rest is aan het zoeken voor een kamer om de nacht te overbruggen. Na een aantal uur in het kamp voel ik mij wonder boven wonder een stuk beter. Ik heb nog steeds moeite met mijn ademhaling maar dat is alles. We vinden een plek om te slapen maar het is inmiddels al ruim midden in de nacht. De volgende ochtend worden we allen gebroken wakker. We besluiten op zoek te gaan naar iets van ontbijt en zien de mensen weer die we de avond ervoor ontmoet hebben. Mensen vragen hoe het met mij gaat en ik vraag mij oprecht af hoe ze dit weten. Het nieuws gaat blijkbaar snel. Ook krijg ik te horen dat er afgelopen nacht 7 mensen zijn overleden aan zuurstofgebrek, kou en mountain sickness. En dan, dan besef ik mij dat ik heel veel geluk gehad heb. Dat moment voordat ik mijn bewustzijn ben verloren dacht ik eigenlijk dat mijn leven hier zou eindigen. Ik was ervan overtuigd dat de chauffeur mij niet tijdig zou kunnen weg krijgen daar. Hoe hij het gedaan heeft, ik zou het niet weten. Als we uiteindelijk onze bestemming bereiken geef ik de chauffeur de tip van zijn leven, hij heeft namelijk mijn leven gered

Ik heb weinig tijd om hier echt bij stil te staan want ik heb maar een doel, Dharamshala. Ik kom erachter dat er diezelfde dag nog een nachtbus vertrekt. Ik weet een kaartje te bemachtigen en voordat ik het weet zit ik in de nachtbus. Ik plof neer in de stoel en kijk om mij heen en dan zie ik een van de passagiers waarmee ik in de taxi zat, achter mij zitten. Hij ziet mij nu ook en lacht en vraagt hoe het gaat met me? Ik zeg dat dit wel erg toevallig is en hij zegt: “ do you realize how lucky you are”. Ik val stil en voel tranen opkomen. Ja, dat besef ik nu heel erg goed.

Zoals ik al zei heb ik maar een doel nu en dat is de teachings bijwonen van de Dalai Lama. Ik kom aan midden in de nacht en zie geen taxi’s en geen idee waar ik moet zijn. Ik zie een aantal mensen slapen in hun auto en besluit een daarvan wakker te maken. Na lang onderhandelen en bijna smekend zet hij mij af bij mijn hotel. Ik ben al bijna twee dagen onderweg en heb amper geslapen. Ik kom aan bij mijn hotel en kruip meteen mijn bed in want om 11:00 uur moet ik weer uitchecken. Het hotel waar ik verblijf regelt een taxi voor mij en brengt mij naar mijn hostel voor de komende dagen. De taxichauffeur brengt mij ook naar het kantoor waar ik mij kan aanmelden voor de teachings. Eenmaal aangekomen blijkt dit niet de plaatst te zijn maar wordt ons verteld dat we naar de Tibetaanse tempel moeten gaan. Ik kijk de chauffeur aan en hij zegt meteen dat we daarnaartoe gaan! Eenmaal aangekomen spring ik uit de taxi en ren de tempel in. Ik zie een ontzettende lange rij en het wemelt er van de mensen. Ja, wat dacht ik nu, dat ik de enige zou zijn?!

Ik ben aan de beurt en de man tegenover mij vraagt waar mijn kopieën  van mijn paspoort zijn? Ik geef aan dat ik die niet heb gemaakt, waarop de man mij vriendelijk verzoekt uit de rij te stappen en terug te komen als ik dit in orde heb gemaakt. Met het zweet op mijn voorhoofd ren ik weer terug naar de taxi, ook nu voel ik tranen opkomen omdat het allemaal niet zo lekker verloopt. De taxichauffeur ziet het aan mij en loopt met mij naar een kantoor waar ik kopieën kan maken. Ik kom hijgend het kantoor ingelopen  en vraag om kopieën van mijn paspoort. Vervolgens geven zij aan dat ze alleen kunnen printen. Ik besef mij dat ik altijd een kopie van mijn paspoort in mijn documenten heb staan, ik mail het direct door maar ze ontvangen de mail niet. Ik ben op dit moment zo vermoeid en wil het liefst in tranen uit barsten als ik naast mij kijk en mijn oog  op een citaat van de Dalai Lama valt:” never give up”. De kopieën lukken uiteindelijk en ik sluit opnieuw aan in de rij waarna mijn registratie definitief is.

De volgende dagen sta ik vroeg op om de teachings bij te kunnen wonen. De eerste heb ik niet kunnen verstaan omdat ik geen vertaal radio had, ik ging er gemakshalve vanuit dat het vertaald zou worden in het Engels, niet dus! Ik loop die dag een beetje bedroefd terug door een bos omdat ik denk dat dit korter is. Ik schep altijd op over mijn uitstekende gevoel van richting en ben ervan overtuigd dat ik de weg wel weet. Het begint steeds harder te regenen en ik ben inmiddels helemaal doordrenkt. Ik ben duidelijk de weg kwijt. Waarom loopt alles zo stroef de laatste tijd denk ik. “Ik heb hulp nodig nu” hoor ik mijzelf zeggen en ik draai mij om. Ik zie een monk komen aanlopen, eveneens doordrenkt door de regen en hij vraagt aan mij in gebrekkig Engels wat ik hier doe. Ik geef aan dat ik verdwaald ben waarop hij mij uitnodigt in zijn huisje voor thee. Ik praat met hem over het Boeddhisme en hij maakt lunch voor mij ( lees: iets met granen en kokend water) maar het gaat er goed in. Ongelofelijk eigenlijk denk ik, hoe kom ik hier nu weer terecht in een hutje van een monk uit Tibet? Het blijft regenen en hij besluit mij een paraplu te geven en loopt een heel stuk met mij mee in de regen. Ik beloof hem dat ik de paraplu terug zal brengen. Hij geeft aan dat dit niet nodig is.

De tweede dag ben ik vroeg aanwezig bij de teaching en met radio! De Dalai Lama spreekt over de leer van leegte, leegte duidt aan dat niets een permanent bestaan heeft. Alles is vergankelijk en veranderlijk; ook gedachten en gevoelens.  De Dalai Lama is duidelijk: als we niets weten over het verleden en als we geen idee hebben van de toekomst, hoe kunnen we dan een heden hebben? In deze brede discussie spreekt  hij over de aard van de leegte, over mededogen en gehechtheid allemaal met het doel ons te vertellen: ‘Wees hier.’  Als we hier zijn, kunnen we in het nu mededogen toepassen en nu focussen op maatschappelijke rechtvaardigheid. Als we hier zijn, zijn we niet meer gehecht aan ons verleden, maken we ons niet meer druk om de toekomst en zijn we niet meer gebonden aan lijden. Door hier te zijn, vinden we geluk, rust en de volheid van het bestaan. Hier zit ik dan geknield op de grond, mijn twee handen tegen elkaar gedrukt, ik houd ze kort tegen mijn voorhoofd aan. Ik denk aan de gebeurtenis in de bergen en nu mag ik deze prachtige les tot mij nemen van de Dalai Lama, in zijn Tibetaanse tempel, een traan rolt over mijn wang. Wat ben ik dankbaar voor het leven zelf!

Er rest mij nog een ding, de paraplu terugbrengen naar de monk. Naval en ik ( jongen die ik heb leren kennen in (Dharamshala) gaan samen op pad om het hutje terug te vinden in het bos. Naval loopt met mij mee omdat hij bang is dat ik anders weer zal verdwalen. We vinden het hutje! Ik klop aan en de Monk is verrast mij te zien, hij nodigt onze beide direct uit voor een kop thee en ook Naval vindt dit wel heel bijzonder.

Ik kijk terug op een prachtige tijd ondanks wat ik allemaal meemaak. India heeft mijn hart voor altijd veroverd!