Zijn we allemaal niet haastig op zoek naar een doel in het leven? Hebben we allemaal niet een bepaalde richting nodig om beslissingen wel of juist niet te maken? Gaat het om een doel of gaat het om de zoektocht naar je innerlijke zelf, je passie, iets waar je hart van groeit? En zijn we tijdens deze reis niet ook allemaal op zoek naar liefde en erkenning of een succesverhaal?
In Taiwan heb ik besloten om op zoek te gaan naar een plek waar ik langer kan verblijven en te onderzoeken of ik een antwoord heb op bovenstaande vragen. Er zijn in Taiwan toch een aantal zaken teruggekomen die duidelijk nog wat verwerking nodig hebben. Op de een of andere manier weet ik intuïtief meteen waar ik naar toe wil gaan, PAI het noorden van Thailand.
Zodra ik aankom in Thailand voel ik meteen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik besluit om eerst de steden Chiang Mai en Chiang Rai te bezoeken. Ik bezoek prachtige unieke tempels, verzorg een ochtend olifanten en ontmoet geweldige mensen. Na deze twee steden ga ik dan naar Pai. Ik heb een scooter gehuurd en ben van plan om de hele weg van Chiang Mai naar Pai op de scooter af te leggen. Het zou een prachtige route moeten zijn maar er zijn met name veel bochten. Ik in een minivan en veel bochten is vragen om problemen of ik had mijzelf weer half moeten drogeren met een lading reispillen, dus ik ben blij dat ik een scooter heb gehuurd! De route is inderdaad prachtig, ik begrijp niet waarom mensen aangeven dat het gevaarlijk zou zijn want het is echt prima te doen.
Eenmaal aangekomen in Pai, merk ik direct te relaxte sfeer van dit hippie dorpje. Wellicht ook omdat recent de cannabis gelegaliseerd is in Thailand en de meerderheid wellicht in andere hogere sferen is. Maar het voelt goed, dus dat doet ertoe! Ik heb een leuk Ibiza huisje gehuurd waar ik van plan ben om aan mijn boek verder te werken. Ik vind een fijne yogaschool en heb mij voorgenomen om elke dag standaard naar de yogales te gaan. Ik ben inmiddels overgestapt op volledig vegan en besluit ook om het drinken van alcohol achterwege te laten. Ik voel mij helemaal thuis hier, mijn eigen scootertje, schrijven, gezond eten en de bijzondere mensen die ik ontmoet. Ik wissel nog een paar keer van huisje omdat ik mijn verblijf overal blijf verlengen.
Ik kom erachter dat er nog een yogaschool in het dorp is en ik besluit de dag erna om naar Pai yoga Shala te gaan. Het is iets verder dan dat ik gewend ben maar ik vind het heerlijk om op mijn scooter te zitten. Ik kom aan in een klein bosgebied en moet even zoeken waar de yogaschool is. Ik parkeer mijn scooter en loop richting de buitenruimte waar de yogales zal plaatsvinden. Het is een prachtig decor, het is buiten, het is er groen, ik zie een hoop interessante boeken staan op de plank in de ruimte en voel direct een kalmte over mij heen.
Ik word uitermate vriendelijk begroet door de yoga lerares. De les is ontzettend fijn en ik ben blij dat ik deze parel ontdekt heb. Na de les raak ik in gesprek met een koppel dat verblijft bij Pai Yoga Shala, er is blijkbaar ook een wellness resort aangekoppeld. Ik krijg spontaan een rondleiding en merk direct dat hier een hele bijzondere sfeer hangt. Ik merk ook op dat dit een geweldige plaats is om tot rust te komen, te schrijven en echt eens goed zaken te gaan verwerken. Ik twijfel niet lang of ik heb al een boeking gemaakt bij Kirina Wellness resort. Het zal vast zo moeten zijn! De dag erna worden mijn spullen opgehaald door een medewerker van Kirina en krijg ik mijn prachtige kamer te zien. De eigenaren Bo en Kai ( Kai is ook Yoga lerares ) laten mij meteen erg welkom voelen. Ik heb nog nooit zo’n hartelijke gastvrije mensen ontmoet ( uiteraard niets ten nadele van alle mijn lieve vrienden en familie). Ik ben erg dankbaar dat ik even op een plek kan blijven, daar gaat het tenslotte ook om.
Mijn verblijf bij Kirina is echt een perfecte match. Ik kan elke dag yoga doen, genieten van het zwembad en er zijn veel mogelijkheden om vegan te blijven eten. Ik raak goed bevriend met Philomena, een meid uit Zwitserland. Zij verzorgd ook yogalessen
bij Kirina. Niet veel later ontmoet ik July uit Duitsland en samen hebben we een geweldige bijzondere connectie met ons drieën.
Het is inmiddels Songkron en dat is een boeddhistisch festival dat het officiële nieuwe jaar inluidt van Thailand. Het is een festival waarbij het geoorloofd is om iedereen op straat nat te maken! Iedereen leeft op straat deze dagen, tuinslangen worden aangesloten, pick-up trucks met emmers vol water rijden door de straat en de kinderen hebben allen een waterpistool in hun handen. Niet nat worden, is geen optie en zo ook ik onderga dit fenomeen en kom zeiknat aan in het restaurantje waar ik iets wil gaan eten. Gelukkig is het snikheet op dit moment in Thailand en ben je binnen een paar minuten weer droog. Maar wat is dit prachtig om mee te maken.
Het is 13 april en July, Philomena en ik zijn alleen in het resort, de eigenaren zijn op bezoek bij familie. We besluiten om het traditionele nieuwjaar opnieuw in te luiden met een gezonde maaltijd, een vuur ceremonie waarbij we beschrijven wat we graag wensen maar ook willen loslaten. En voor de mensen die mij kennen, natuurlijk wordt er ook een tarot kaart getrokken. De avond is anders niet compleet! Het is een prachtige avond en wat ben ik blij dat ik deze twee meiden heb mogen ontmoeten!
Op 17 april besluiten we naar een monastery te gaan om een aantal dagen in stilte te gaan mediteren. Die ochtend doen we allemaal nog mee met de yogales waarna we gebracht worden door Bo. Het is een zeer mooi rustgevend gebied waar we aan komen. Ik voel mij niet helemaal in orde maar ik geef de warmte de schuld.
We krijgen uitleg over de regels en de dag planning. Jeetje, om 05:00 uur in de ochtend al beginnen met mediteren, ik zie al snel dat er heel wat gemediteerd wordt op een dag. Maar goed, dat is natuurlijk ook de bedoeling van dit hele gebeuren. We worden verzocht om ons om te kleden en gebruik te maken van de witte kleding die beschikbaar is voor ons. We dragen dus allemaal wit en ik heb ervoor gekozen om deze reis ook nog in stilte te doen. Ik begin mij steeds slechter te voelen ondertussen. Ik besluit na de avond meditatie om direct naar de kamer te gaan. We hebben een “villa” (lees een blokhut) waar we samen verblijven. Ons bed is een matje op de grond. Het is met name gericht op zo weinig mogelijk comfort ervaren en voeding overigens want na 12:00 uur in de middag mogen we niet meer eten.
De volgende ochtend, niet geslapen van de harde ondergrond en mijn fysieke toestand besluit ik liggend de meditatie te starten. Om 06:00 uur moeten we in de grote meditatie hal verzamelen want daar zal de Monk offering plaatsvinden. We krijgen allemaal een bordje met rijst en moeten aan elke monk aanwezig een beetje van onze rijst geven. Vervolgens word ik door een begeleider uit de groep gehaald met een aantal anderen en moeten we het eten voor de Monks naar hen brengen. Hierna mag ik zelf pas gaan ontbijten. Het ontbijt bestaat uit rijst en een beetje groente en ik mag een banaan pakken. Het weinig eten draagt niet bij aan hoe ik mij voel. Na het ontbijt nemen we deel aan een walking meditation. We lopen meer dan een uur in stilte, super traag in de hete zon. Ik ben blij als er telkens een klein stukje in de schaduw is. We spoelen allen ons voeten af, we lopen uiteraard op blote voeten en gaan in een kleermakerszit in de grote hal zitten. We luisteren naar de Monk en zijn chanting (dit is het ritmisch spreken of zingen van mantra’s) en hoe verassend, hierna mogen we weer twee uur mediteren. Inmiddels staat het zweet dik op mijn voorhoofd en heb ik verschrikkelijke buikpijn.
Ik voel me bevrijd als ik de bel hoor en loop haastig naar de kamer. Ik ga op de grond op het matje liggen en merk dat ik behoorlijk ziek ben. Een uur later komen de twee meiden binnen gelopen en zien dat het niet goed gaat met me. Ik geef aan dat het waarschijnlijk een heat stroke is. Een van de meiden blijft bij mij, ik wil uiteraard niet hun dagen verpesten maar ze willen me niet alleen laten. Na 4 uur vermoeid en met pijn op de grond te hebben gelegen besluiten de meiden om Bo te bellen die meteen in de auto stapt en mij ophaalt. “thuis” bij Kirina kruip ik mijn bed in, er wordt eten voor mij gemaakt en ik val in slaap.
Na een aantal dagen voel ik mij weer wat beter en besluit ik weer mijn yogalessen op te pakken. Diezelfde dag maak ik kennis met Mukta, een yoga leraar en gespecialiseerd in sound healingen. Ik besluit een chakra healing met hem te doen. Het is donderdagavond en ik kom aangelopen in het buitenverblijf van de yoga studio. Mukta heeft alles al klaargezet en ik zie enorm veel klankschalen staan en in het midden ervan ligt een matje. Hij geeft aan dat ik mag gaan liggen.
Zodra ik de klanken hoor ben ik direct niet meer aanwezig. Mijn lichaam pikt de klanken erg snel op en ik voel dat ik op een muzikale ontdekkingsreis ben. Ik hoor ondertussen ook de regen die steeds harder klinkt, het begint te stormen en te onweren en zie de lichtflitsen zelfs met mijn ogen dicht en af en toe schrikt mijn lichaam op van de zeer harde donder. Ik zie van alles voorbij komen aan boodschappen in mijn hoofd, het begint nog harder te regenen en ik begin hard te lachen….dit moet zo zijn! De regen is nodig zodat het zaken kan wegspoelen die mij niet langer dienen. Ik heb er vertrouwen in dat als de healing eindigt, de regen ook zal eindigen. En zo geschiedde……Ik hoor Mukta ver weg en merk dat ik nog steeds in trans ben. Beetje bij beetje kom ik bij en ben stil. Ik luister, de regen is gestopt en Mukta vraagt hoe ik mij voel. Ik kan mijn lichaam amper bewegen en voel een enorme kalmte en rust over mij heen, dit heb ik nog nooit zo mogen ervaren. Mukta geeft aan dat het heel erg hard onweerde en dat hij bang was dat ik wilde stoppen. Hij gaf aan dat hij dit ook nog nooit zo op deze manier had meegemaakt. Ik heb er maar een woord voor en dat is: wedergeboorte!
Ik heb mijn verblijf in Pai als zeer bijzonder ervaren. Ik stond echt eens stil voor het eerst in mijn leven en voel mij hier erg thuis. Ook heb ik dingen ervaren waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou meemaken. Ook dit hoort bij het leven, ik ervaar en ik groei. Heb ik al mijn antwoorden? Neen, en dat is nu net het juiste antwoord want we hoeven niet op alles een pasklaar antwoord te hebben. We hoeven niet altijd te weten wat ons doel is in het leven. Het leven is al een doel op zichzelf. Stilstaan was het antwoord voor mij.
En een speciale ode aan Stella, de kat die ik het liefst mee naar huis zou willen nemen maar dat Bo en Kai niet wil aandoen. Deze kat heeft een uitdrukking op haar gezicht alsof ze verschrikkelijk boos is. Ze kijkt niet naar me, ze rent zelfs van me weg en blaast naar me. En op de laatste avond, nadat ik elke dag luidkeels haar naam riep “STELLAAAA”…..krapt ze aan de deur en springt ze op het bed om te gaan slapen.
In mijn volgende blog vertel ik over mijn ervaringen in India.
mooi, een prachtig verhaal weer met veel inzichten!
Wat een bijzondere innerlijke reis en mooie tijd heb je gehad in Thailand. Prachtig beschreven! 😍💫
Prachtig Jocelyn. Je reist niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk naar een nieuwe fase in je leven🙏🏼🍀❤️