Taiwan

Het is zaterdag 18 februari als ik aan kom in het bruisende Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Nog geen drie dagen geleden heb ik bedacht om naar Taiwan te reizen, het lijkt mij namelijk weer eens een hele andere beleving. Ik kom laat aan en heb een taxi geregeld vanuit de luchthaven naar mijn hotel. Jullie weten inmiddels dat ik een hekel heb aan het geschreeuw van taxichauffeurs die allemaal claimen nog goedkoper dan de ander te zijn. Ik kom aan bij mijn hotel, dat overigens behoorlijk prijzig is, maar erg goed uitziet. Ik heb al snel in de gaten dat de prijzen gemiddeld hoger liggen in Taiwan dan in de overige Aziatische landen.

De volgende dag spring ik eerst even snel op de loopband waarna ik aanschuif voor een heerlijk ontbijt, dat dan wel weer bij de prijs inbegrepen is.  Vandaag staat in het teken van het regelen van een simkaart en een easy card, dat is een soort OV kaart waarmee je met de bus, metro en trein kunt reizen. Onmisbaar in Taiwan! Ik heb van tevoren gevraagd waar ik deze dingen het beste kan vinden en heb een soort van routebeschrijving gekregen, kan niet missen werd er in het hotel gezegd. Eenmaal buiten merk ik direct hoe verschrikkelijk druk het hier is. Ik begin te lopen en loop zeker bij elke telefoonzaak naar binnen. Niemand spreekt overigens Engels, des temeer de noodzaak voor een simkaart. Ik kom in telefoonzaak nummer 8 binnengelopen en zie dat er een lange wachtrij is. Eenmaal aan de beurt laat ik de beste verkoper een Nederlands vertaalde zin in het Chinees zien via google translate. Hij begrijpt gelukkig meteen dat ik graag een simkaart zou willen hebben. Ook deze valt overigens duurder uit dan dat ik in mijn hoofd bedacht had maar enfin, de noodzaak was immers al duidelijk. Een easycard krijg ik vrij gemakkelijk bij een 7/11 een soort van convenience store die werkelijk op elke hoek van de straat te vinden is. Ik ben in ieder geval blij dat ik alles heb.

Ik ben in totaal drie dagen in Taipei en leer de stad aardig kennen. Taipei heeft ontzettend veel te bieden. Van winkelen, cultuur, geschiedenis tot aan natuur. Zo heb ik gelezen dat je de Elephant mountain kunt hiken om zo een prachtig uitzicht over Taipei te hebben. Het zijn behoorlijk wat trappen omhoog en het begint langzaam te regenen als ik aan de klim begin maar het is het zeker de moeite waard.

Na het drukke maar gestructureerde Taipei, waar iedereen zelfs netjes in de rij staat voor de metro ( mogen menig mensen in Nederland die met de NS reizen een voorbeeld aan nemen) heb ik toch wel behoefte naar een wat rustigere omgeving. Ik besluit daarom naar Hualien te reizen. Ik neem een trein aangezien dit de snelste manier is om te reizen in Taiwan, en het wegennet werkelijk uitstekend geregeld is.

Mijn hostel blijkt recht tegenover het treinstation te liggen, dit heb ik niet bewust zo geregeld maar ben er erg blij mee.  Vanuit Hualien wil ik het Taroko National park bezoeken. Ik heb mij er uiteraard al in verdiept en ben erachter gekomen dat je het park het beste zelfstandig met een auto kunt bezoeken. Ik gooi mijn backpack vluchtig in de kamer en haast mij weer naar beneden omdat de winkels bijna gaan sluiten, dus ook de autoverhuurbedrijven. Ik stap bij het eerste beste bedrijf naar binnen en krijg direct een geweldig aanbod. Uiteraard ben ik er steevast van overtuigd dat dit vast nog wel goedkoper kan en loop ik zeker nog vijf andere verhuurbedrijven binnen om vervolgens nog net op het nippertje bij bedrijf nummer 1 weer te eindigen. De verkoper moet lachen als hij mij weer ziet binnen komen stormen. Ik lach en roep: “ you are the cheapest!”. Voor nog geen 35 euro heb ik 24 uur een bijna nieuwe auto tot mijn beschikking. We spreken af dat ik de auto morgenvroeg kom ophalen. Ik heb inmiddels behoorlijke honger gekregen en ga op zoek naar een gezonde maaltijd. Dit resulteert in een wandeltocht van bijna 1,5 uur omdat ik niet echt iets kan vinden waar ik even rustig kan zitten en waar ze iets serveren waar ik ook echt zin in heb. Wat zeer gebruikelijke is in Taiwan is uitgebreid tafelen waarbij je je eigen groeten, vlees of vis als het ware kookt in een soort van soep. Uiteindelijk eindig ik ook nu bij de eerste eettent waar ik naar binnen ben gelopen en bestel rijst met gefrituurde kip. Ja, ik ben nog steeds vegetarisch maar soms heb ik echt even behoefte aan kip. Ik ga er dus flexibel mee om zullen we maar zeggen. Apart, dat je eerste keuze toch vaak ook de juiste ook is.

De dag erna zit ik al vroeg aan het geroosterd brood, dit is heel vaak je ontbijt in hostels overigens. Maar het werkt prima voor mij, het is gratis! Ik raak aan de praat met Amy, een meid uit Amerika die toevallig ook naar Taroko wilt gaan. Ik geef aan dat ik een auto heb en dat ze best met mij mee kan. Ze reageert erg enthousiast en is ontzettend dankbaar. Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden we naar het park. Het heeft maar 40 minuten geduurd voordat we erachter komen hoe we onze telefoon kunnen verbinden met de radio waarna we luidkeels meezingen met Destiny’s child, Rihanna en alle andere artiesten uit de jaren 90.

Wat voelt het overigens weer fijn om auto te rijden. Ik heb vaak de vraag gekregen wat ik eventueel zou gaan missen tijdens het reizen, nou absoluut het auto rijden en een wit broodje met een fatsoenlijke plak kaas! De enige kaas die men in Aziatische landen kent is die vreselijke chemische cheddar kaas, verpakt en geplakt op elkaar.

Het park is prachtig! We zijn ontzettend blij dat we zelfstandig kunnen reizen door het park en overal kunnen stoppen waar we willen. Af en toe parkeren we de auto en hiken we een bepaalde route zoals aangegeven op de plattegrond. We stoppen bij een tempel en hiken ook hier omhoog. We ontmoeten een Duits koppel boven op de berg en we raken in gesprek. Ik geef aan dat ik haar ketting prachtig vind en zij geeft aan bij welke tempel ik dit in Hualien kan kopen. Ze lopen verder om na 5 minuten weer om te keren richting Amy en mij. Ze heeft haar ketting inmiddels afgedaan en zie de ketting in haar hand. Ze kijkt mij aan, lacht en geeft de ketting aan mij en zegt: “this is a gift for you”. Ik kijk haar verwonderlijk aan en weet niet hoe vaak ik dankjewel moet zeggen en ik geef haar een knuffel. Ik kijk Amy aan en moet er zelfs van huilen. Dat iemand dit zomaar doet, vind ik heel bijzonder.

 Na een lange dag in het park sluiten Amy en ik de avond af met een heerlijke pizza en een biertje en duiken we vermoeid ons bed in erna.

Na Hualien besluit ik naar Kenting te gaan. Kenting is het meest zuidelijke puntje van Taiwan. Het lijkt me goed om even water om mij heen te hebben en ik heb gelezen dat ik ook hier goed kan hiken. Ik heb overigens een verschrikkelijke periode uitgekozen om verder te reizen want er is blijkbaar amper een hotel te boeken vanwege een nationale vakantie in Taiwan.  Hierdoor betaal ik dus 125 euro voor een hotelkamer! Zo zie je maar, de ene keer krijg je heel goedkoop een auto en de andere keer betaal je de hoofdprijs voor een hotelkamer. Ik besluit een scooter te huren en een dag te gaan touren. Om een scooter te huren moet ik zelfs mijn internationaal rijbewijs laten zien. Ik ben overigens erg blij met mijn internationaal rijbewijs voor Azie. Ik stap op de scooter en heb mijn route uitgestippeld richting een nationaal park. Het waait zo hard dat ik serieus moeite heb om op de weg te blijven. Dit maakt het touren overigens niet echt plezierig. Maar goed, de scooter is gehuurd en er zal gereden worden….wind of geen wind! Het park is niet zo heel bijzonder maar het is fijn om bij de zee te zijn. Ik besluit echter niet lang hier te blijven want de wind begint mij nu wel behoorlijk te irriteren.

Na Kenting reis ik naar Tainan, niet vanwege de stad ansicht maar omdat ik vanuit hier graag naar Alishan wil reizen. Alishan wordt vaak overgeslagen in Taiwan omdat het lastig te bereiken is en je eigenlijk altijd wel een auto ervoor nodig hebt. Het toeval wil dat Amy ook rond dezelfde tijd in dit gebied is en we besluiten opnieuw om samen te reizen en een hotel te boeken. We huren ook weer auto om naar Alishan National park te reizen. De weg ernaar toe is ontzettend prachtig. Ik had nooit gedacht dat Taiwan zoveel prachtige natuur te bieden heeft. We genieten ontzettend van de route. Alishan biedt veel wandelroutes waar we gretig gebruik van maken. De dag erna staan we om 03:00 uur op om in hetzelfde park de zonsopgang te spotten. Zo grappig, hoe vaak ik wel niet in midden in de nacht ben opgestaan voor een zonsopgang te bewonderen. Maar het is het altijd waard.

Na Tainan reis ik in een keer door naar Taipei. Want om heel eerlijk te zijn, Taiwan is absoluut bijzonder en heeft veel verborgen pareltjes en is echt wel een aanrader, maar ik merk dat het tijd voor mij is om even ergens langer te verblijven om recente gebeurtenissen (ook van de afgelopen twee jaar) echt goed te verwerken. Ik heb behoefte aan rust en natuur en heb daarom besloten om naar het noorden van Thailand te reizen.

Mijn volgende blog zal gaan over hoe Thailand mij heeft gegeven wat ik echt nodig had en hoe dit mijn leven veranderd heeft.