Maleisie – Borneo Third time’s a Charm

Het is 28 januari 2023 , de bel gaat! Paddy, een van mijn beste vrienden, staat voor de deur en klaar om naar de luchthaven te brengen. Dit zal de derde keer zijn dat ik word weggebracht, klaar om alles achter te laten en te gaan reizen. Dit keer met een heel ander gevoel, dit keer met een bepaalde rust, dit keer met de gedachte dat alles is zoals het hoort te zijn. We rijden naar Düsseldorf want vanuit daar zal ik vliegen naar Kuala Lumpur. Paddy parkeert de auto en geeft aan dat hij meeloopt met mij. Ik had dit niet verwacht maar vind dit zo ontzettend fijn dat hij dit doet.  Op de luchthaven drinken we samen een kop koffie en wacht hij zelfs samen met mij in de rij om in te checken. Ik geef hem een hele dikke knuffel en bedank hem onwijs hiervoor! Ik loop richting de gate en kijk nog een keer achterom, ik zwaai heel uitbundig nog een laatste keer naar hem. Daar ga ik, op naar Maleisië. Ik neem plaats in het vliegtuig en kijk naar buiten. Eindelijk ga ik, eindelijk ga ik echt denk ik bij mijzelf. Ik voel mij enthousiast. 

Ik kom aan in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Voor de eerste twee dagen heb ik een appartement geregeld. Het is iets aan de prijzige kant, iets wat haast ondenkbaar is in Maleisië maar toch weer iets dat ik voor elkaar heb gekregen. De hoofdprijs voor iets betalen wat duidelijk anders had gekund. Lang leve het zijn van een toerist. De komende dagen ontdek ik de hoofdstad en maak ik een plan voor de komende weken, ik wil namelijk dolgraag doorreizen naar Borneo. 

Zogezegd, zo gedaan en na twee dagen zit ik op een vlucht naar het zuiden van Borneo. Na een korte vlucht kom ik aan in Sarawak. Ik heb inmiddels de app “grab” gedownload en hier heb ik al gretig gebruik van gemaakt. Het is een soort van Aziatische Uber maar dan mega goedkoop! Goedkoop, daar houd ik van!

Ik kom aan bij Marco Polo’s guesthouse waar ik hartelijk begroet word door een vrijwilliger van het guesthouse. Hij vraagt of ik nog moet eten? Ik geef aan dat ik best nog wel iets zou lusten en hij loopt samen met mij naar een restaurant waar we zeer goedkoop genieten van een flink bord met eten. Wat een gastvrijheid ervaar ik meteen. Overigens, ontmoet ik ook veel lieve mensen de komende dagen in dit guesthouse waar ik verschillende activiteiten mee onderneem zoals het bezoeken van Bako Nationaal park en een aantal eilanden. Het bezoek aan het park was echt de moeite waard hoor maar de lange hike in de bloedhete zon zal ik gemakshalve maar achterwegen laten en dan met name wat ik daarvan vind. Alles voor het uitzicht toch?Na ongeveer 1,5 week vlieg ik naar het noorden van Borneo. Als ik incheck in het hostel hoor ik rechts van mij de Nederlandse taal en zie twee meiden door een klapper bladeren.

Ze zijn op zoek naar een jungle trekking. Ik raak aan de praat met de meiden en het klikt direct. Ze nodigen mij uit om mee te gaan. We vergelijken een aantal organisaties en komen uit bij River Junkie. Het is een van de meest bekende tourorganisaties dus we besluiten hiervoor te gaan. De maandag erna worden we opgehaald en rijden we ongeveer 2,5 uur met een minibusje richting de jungle. We arriveren we bij een soort van dock waar we uitstappen en in een bootje moeten overstappen. Er wordt gezegd dat het 2 minuten varen is, dit was geen leugen. Na amper 1,5 minuut komen we aan bij ons verblijf. Nadat we onze spullen in onze dorm hebben gelegd krijgen we een briefing over wat we gaan doen de komende dagen. De Jungle trekking bestaat met name uit het varen op de Kinabatangan River waar we een hoop dieren spotten zoals krokodillen, de neusaap, de kingfisher en uiteraard de Orang Oetan! Nu heb ik al heel wat aapjes in mijn leven gezien, letterlijk en figuurlijk maar dit was wel heel bijzonder hoor! We maken diverse jungle trekkingen om allerlei dieren te zien zoals spinnen, vogels, uilen, kikkers en  wilde katten. 

Echter, het hoogtepunt van Borneo was toch wel de klim van Mountain Kinabalu. Ik had uiteraard van tevoren uren besteed op het internet, op zoek naar de goedkoopste  ( heb je die Nederlandse mentaliteit weer) manier om deze berg te beklimmen. En ja hoor, na een uren/ dagen lange zoektocht online stuit ik op een Nederlandse blog ( zie je maar waar dit goed voor kan zijn). Ik kom uit bij Uncle Jack, een gepensioneerde backpacker die mensen begeleid om de berg te gaan beklimmen. Ik kom via whatsapp in gesprek met hem en voordat ik het weet zit ik in een bus naar Kota Kinabalu. Na een busrit met veel slingerbochten kom ik, na ongeveer 2,5 uur, aan op een grote weg waar ik eruit gegooid word. Gelukkig had ik van Uncle Jack instructies gekregen die ik inmiddels al uit mijn hoofd geleerd had en wist ik precies welk wandelpad ik moest nemen om bij het huis van Uncle Jack aan te komen. Ik loop met mijn gehele bepakking (inmiddels 22 kilo) richting zijn huis, het is inmiddels begonnen met regenen en in de verte hoor ik honden blaffen. Ik herken zijn huis meteen van de foto, ik ben gearriveerd! 

“Hi, welcome to Uncle jack” hoor ik iemand zeer vriendelijk roepen als hij mij in de regen ziet aankomen. Ik stel mij zelf voor en gooi dan mijn tas van mijn rug. Ik ga meteen de twee honden buiten hartelijk begroeten en dan breng ik mijn tas naar boven. In de avond neemt Jack mij mee naar een restaurant, because food is included. We eten fried rice ( hoe verassend) bij een lokaal tentje maar het smaakt erg goed. Later in de avond arriveren twee Belgische meiden die ook met mij morgen de berg gaan beklimmen. Om 07:00 uur gaat de wekker en opnieuw neemt Jack ons mee voor een goed stevig ontbijt, “ you must eat well before climbing haha!” horen we Jack schaterend zeggen. Na het ontbijt vertrekken we naar de berg waar we rond 09:00 uur starten met onze klim. Onze gids heeft plastic witte schoentjes aan zonder sokken, ik sta daar toch altijd echt van te kijken hoe die gidsen op afgetrapt schoeisel zo’n berg beklimmen en amper iets bij zich hebben. Wij drieën hebben een flinke rugzak op onze rug, want stel je voor het gaat regenen. We hebben een goed tempo en het eerste gedeelte van de klim bestaat uit trappen, zeer veel trappen! Uiteraard kickt bij mij meteen weer de verzuring in mijn benen maar ik loop vrolijk verder. We nemen maar 1 keer pauze om onze lunch, die we hebben meegekregen, op te eten en besluiten eigenlijk alweer vrij snel om door te willen lopen. Tegen de middag komen we aan bij een soort van base camp. Onze benen voelen vermoeid en we besluiten alle drie even te gaan liggen. Tegen 02:00 uur vannacht moeten we namelijk de rest van de klim voltooien. Tegen de avond lopen we naar het restaurant van het kamp waar er een buffet dinner wordt geserveerd. Na het eten gaan we tegen 19:00 uur richting bed om te gaan slapen. Althans dat proberen we maar we liggen op een kamer met circa 10 anderen mensen uit Maleisië die duidelijk uren erover doen om hun tas klaar te maken voor de klim vannacht. Ik denk bij mijzelf: “je gaat toch zeker niet de Mount Everest beklimmen zeg”. Een van de Belgische meiden is ook zichtbaar geïrriteerd en loopt naar een van de mensen toe en vraagt vriendelijk toch wel ietwat dringend om het licht uit te maken. Ze loopt terug en ik glimlach dankbaar naar haar.

Om 01:00 uur gaat het licht alweer aan, blijkbaar was de voorbereiding uren ervoor niet voldoende en weer beginnen ze allen hard te praten met elkaar en zie ik verschillende spullen in en uit tassen gehaald worden. Ik ben inmiddels behoorlijk geïrriteerd en vraag aan mijn buurman waarom iedereen zo vroeg op staat?Ook wij besluiten dan maar op te staan en lopen opnieuw naar het restaurant waar we gaan ontbijten. We zijn alle drie erg kalm en doen rustig aan. We vertrekken overigens als een van de laatste voor de steile klim. Met mijn hoofdlampje op mijn hoofd, waar ik inmiddels helemaal fan van ben, ben ik er helemaal klaar voor. We beginnen opnieuw met een aantal treden, de ruimte tussen de treden wordt steeds groter en we moeten flinke passen zetten. Af en toe zijn er touwen langs de route waar je je zelf aan kunt optrekken. We halen een hoop mensen in en opnieuw verbaas ik mij over ons tempo. Hoe hoger we komen hoe meer we merken dat het landschap veranderd naar grote gladde rotsen. We stijgen snel en dat merken we ook aan een lichte hoofdpijn en een aantal mensen die langs de route voorover gebukt staan om te spugen. Verder dan dat gaat het aardig goed.

De rotsen worden steeds steiler en gelukkig zijn ook hier touwen om je zelf omhoog aan te trekken. Mijn pas vertraagd want hoe steiler het wordt hoe meer pijn ik krijg aan mijn kuiten. Ik moet vaker even op adem komen en loop nu alleen met de gids. Het begint ook steeds kouder te worden en er staat een stevige wind. Ik besluit mijn jas aan te doen want die had ik uiteraard nog niet aan. We komen aan bij het laatste stuk, ik stop en kijk omhoog. Ik zie een flinke partij rotsen voor mij en ik weet dat dit echt serieus klimmen gaat worden. Ik moet vaak stoppen vanwege de duizeligheid en net als ik er bijna ben hoor ik de twee meiden weer naar beneden komen. Ze gaan op zoek naar een mooie plek voor de zonsopgang. Na een 40 minuten klimmen behaal ook ik de top! Het is een krappe bedoeling op de summit en je kunt er niet lang verblijven, enkel voor het maken van een foto. De gids en ik besluiten weer direct naar beneden te gaan vanwege de kou en de wind. Langzaam komt de zon op en sta ik even stil bij het moment. Daar sta ik dan weer op de top van een berg.

Ik kijk om mij heen en geniet werkelijk van het prachtige uitzicht maar ook van het fijne gevoel dat ik mag ervaren. Drie weken geleden zag mijn leven er heel anders uit. Letterlijk van op de grond naar de top van een berg. Ik ben zo ontzettend blij dat ik de keuze heb gemaakt om door te gaan met reizen. Ik merk ook mijn verbazing op over hoe ik mij voel na alles wat er gebeurd is. Ik ervaar geen verdriet of leegte en heb volledige acceptatie.

Dit is zo’n fijn gevoel, hierboven op die berg! Ik zeg het niet snel maar ik ben trots op mijzelf!