India – Rishikesh en hoe ik niet ZEN werd maar meer bewust

Het is 17 december en ik verlaat het prachtige Zanzibar, waar ik ruim 2,5 week goed ben bijgekomen van de Kilimanjaro. Ik besefte pas hoeveel behoefte ik had aan gewoon niets doen, rust en het ene boek na het andere verslinden, totdat ik hier was. Ik vlieg van Dar es Salaam naar New Delhi waar ik een hotel geboekt heb dicht bij het vliegveld omdat ik na twee dagen alweer door vlieg naar Rishikesh voor een yoga en meditatieretraite, voor 9 dagen. Ik maak in New Delhi graag nog even gebruik van alle faciliteiten van het hotel, waaronder een zwembad en gym. Die biertjes van Zanzibar vliegen er immers niet vanzelf af! 

Na een korte vlucht op 20 december word ik opgehaald door een vriendelijke man die duidelijk van Veda5 is (naam van de retraite). Hij geeft aan hoe lang we in de auto zullen zitten. Hij geeft tevens aan dat de inhoud van het mandje naast mij op de achterbank voor mij is. Ik open het mandje met veel nieuwsgierigheid en zie dat er snacks, fruit en een pakje drinken in zit. Nou, dat begint al goed denk ik bij zelf en uiteraard, met mijn Nederlandse nuchterheid denk ik erachteraan: “dat mag ook wel voor dat geld”.

Via een lange slingerweg, waar geen einde aan lijkt te komen, bereiken we hoog op een berg Veda5. De plek waar ik van plan ben de komende 9 dagen volledig zen te geraken. Ja, natuurlijk heb ik die overtuiging dat dit zo gaat zijn. Wellicht kan ik het beter beschrijven als iets dat ik dringend nodig heb? Nog net voordat ik het vliegtuig in ben gestapt richting Rishikesh, heb ik besloten een einde te maken aan de relatie met mijn vriend. De vermoeiende lange gesprekken, de vele ruzies (vaak om niets) het moeten verantwoorden van kledingkeuzes tot plaatsen waartoe ik reis, de extreme agressieve woede aanvallen, het uitschelden, alle betichtingen aan mijn kant over vreemdgaan tot aan het niet empathisch zijn, zijn extreme jaloezie en ga zo maar verder. Dit is een kleine greep van de dagdagelijkse routine waar ik ontzettend graag uit wil stappen (in mijn volgend blog zal ik beschrijven hoe mijn tijd in Nederland was). Ik voel dat de energie uit mijn lichaam aan het stromen is, ik vaak moe ben en minder kan genieten van mijn reis. Dit kan niet de bedoeling zijn van een liefdevolle relatie.

Ik stap uit de auto en hoor direct het meest rustgevende gezang ooit. De mantra OM wordt gezongen door een koor van monniken en wordt steeds herhaald. OM is een oud en traditioneel geluid of mantra wat gebruikt wordt in veel Oosterse tradities zoals het Boeddhisme en het Hindoeïsme. Yes, dit is precies wat ik nodig heb! Ik word hartelijk begroet en er wordt een Hindoestaan symbool op mijn voorhoofd geplakt en ik krijg een sjaaltje om mijn nek gehangen. Ik neem plaats bij de receptie en krijg uitleg over de behandeling voor de komende dagen. Ik word vervolgens naar mijn kamer begeleid die uitkijkt over de bergen. Het is werkelijk prachtig hier. Ik loop rond over het terrein en voel een immense kalmte over mij heen. Ook denk ik terug aan de intense kortstondige relatie die ik had. Ik voel enkel opluchting en rust, geen gemis, geen verdriet. Na mijn wandeling loop ik naar het restaurant, ik kom binnen en direct hoor ik opnieuw het meest kalme gezang ooit.

Alles vertraagd en ook de wijze waarop ik eet. Ik ben meer bewust van het eten dat ik in mijn mond stop. Het buffet is overigens verrukkelijk en allemaal vegan. Continu wordt er naar je om gekeken en gevraagd of je nog iets nodig hebt. Of ik nog iets  nodig heb denk ik, nee absoluut niet op dit moment. Na het avondmaal loop ik een steile berg omhoog naar mijn kamer. Na een heerlijke warme douche duik ik mijn bed in.

De volgende ochtend word ik zeer uitgerust wakker. Ik heb voor het eerst in lange tijd goed, diep en lang geslapen. Ik wist dat dit een juiste keuze was! Ik sta op en loop naar de yoga hal want om 08:00 start mijn eerste yogales. Ik kom binnen en groet de andere mensen. Ik raak aan de praat met Uni, een jongeman uit Singapore die de komende drie weken hier zal verblijven. Oorspronkelijk komt hij uit India.

De yoga leraar komt binnen en gaat stil in een kleermakerszit zitten. Echt veel uitleg krijgen we niet dus ik volg maar gewoon ( iets waar ik normaliter wel wat moeite mee heb). Opeens hoor ik de leraar en iedereen om mij heen “Oooohhhhhmmmmmm” zingen. Halverwege doe ik gehoorzaam mee en begrijp dat we zo dus alle lessen zullen starten. Het begin is ietwat roestig en ik voel werkelijk alle spieren in mijn lijf. Echt soepel voelt het niet aan. Na de les gaan we richting het restaurant want daar wacht een heerlijk ontbijt op ons. 

Om 10:00 uur heb ik mijn eerste afspraak met een dokter. Ik loop  het behandelcentrum binnen en groet iedereen vrolijk terwijl ik mijn handen tegen elkaar druk en voor mijn borst houdt. “welcome, the docter is waiting for you now” hoor ik een vriendelijke stem zeggen. Tijdens het gesprek met de dokter wil hij weten hoe ik mij voel en wat de reden is om mij aan te melden bij Veda5. Ik geef aan dat er wat kwaaltjes zijn maar dat ik bijvoorbeeld ook veel last heb van haarverlies. Hij vraagt direct of ik last heb van stress. Ik blijf even stil en hoor mijzelf slikken. Er wordt iets in mij geraakt omdat ik nu pas het besef heb dat mijn relatie mij veel stress heeft geleverd. Het is een prettig gesprek waarin ik alles mag delen.  Vervolgens krijg ik een heerlijke massage om te ontspannen. Nu begrijp ik overigens waarom ze de massage als eerste op de planning zetten want erna wordt er aangegeven dat ik op mijn zij moet gaan liggen. Ik begrijp er niets van. Dan zie ik de jongedame, die mij ook gemasseerd heeft, een kan met olie en een slang vasthouden. Ze wijst toch duidelijk naar mijn billen en ik heb niet lang nodig om te beseffen dat die slang toch duidelijk ergens naar binnen zal gaan wat ik liever niet heb. Ik kijk met grote ogen naar de kan vol met olie en vraag angstig: “does this go all in?” “yes mam” hoor ik haar vol enthousiasme zeggen. Ik blijf in de kramp en geef aan dat dit toch nooit gaat passen!

Er zit niets anders op dan mij overgeven aan dit moment en laat de behandeling toe. Uiteindelijk valt het allemaal redelijk mee maar ik krijg ook te horen dat we dit dus elke dag gaan doen. Een beetje ongemakkelijk kleed ik mij weer aan. Na de behandeling krijg ik een kop thee en wordt er medegedeeld dat ik op een soort van dieet gezet wordt. Niet om af te vallen maar dit zou beter zijn voor de behandeling. 

“So no breakfast tomorrow, after treatment”. Ja hallo denk ik, heb ik zoveel betaald en dan moet ik het ontbijt gaan overslaan? Weer een krampachtige gedachte van mij merk ik op en ik besluit geen weerstand meer te bieden aan wat er allemaal gaat gebeuren de komende dagen. Zo zal ik het mij vast meer makkelijk maken want controle heb ik duidelijk niet.

Na de lunch vindt er een soundhealing plaats. Elke dag staat vol gepland met activiteiten waardoor elke dag goed gevuld is. Heerlijk, ritme, regelmaat, veel slaap en gezond eten. Ongeveer drie dagen nadat ik het uitgemaakt heb en al meerdere officiële e-mails heb mogen ontvangen van hem om zaken af te ronden, besluit ik hem een brief te schrijven. In deze brief stel ik mij kwetsbaar op en besef ook dat er geen beter moment is om dit te doen dan nu, hier in India. Ik geef aan dat ik het treurig vind hoe alles verlopen is en dat ik het gevoel heb gehad in een illusie geleefd te hebben. Vrijwel direct na het versturen van deze brief ontvang ik een WhatsApp bericht (vreemd want een profielfoto was al niet meer zichtbaar waardoor ik wist dat mijn nummer al lang verwijderd is). Het bericht is niets meer dan een waterval aan verwijten richting mij. En dan, plots, gebeurd er iets in mij….ik raak in paniek. Ik voel mij benauwd en voel mij opeens afgewezen. Wat gebeurt hier? Ik had toch helemaal nergens last van? Zonder dat ik er erg in heb glijden mijn vingers met een rap tempo over het toetsenbord van mijn gsm en vraag hem om te praten. Ik krijg nee te horen.

En ja hoor…daar gaan we, de dynamiek is opeens veranderd door zijn koele afstandelijkheid. Ik besluit plotseling de situatie te accepteren en geef aan dat hij gelijk heeft en dat we beter een ander moment kunnen praten. Ik blijf berichten ontvangen en dit resulteert in whatsapp voice berichten over en weer  de komende drie uur! En dan opeens krijg ik een bericht: “betekent dit dat we het weer proberen?”. Opnieuw raak ik benauwd, nee denk ik dit is helemaal niet wat ik wil! Maar het kind in mij is aan het schreeuwen….jawel Jocelyn , dit willen we wel want op deze manier krijgen we liefde en aandacht! Ik geef toe en geef afstandelijk aan dat er dan wel serieus dingen moeten gaan veranderen. We beëindigen ons gesprek en ik loop naar het raam, ik schuif de gordijnen opzij en kijk naar buiten. Ik weet, dit is de grootste fout die ik ooit gemaakt heb en dit is gebaseerd op erkenning en behoefte vanuit mijn jeugd. Ik hoor mijzelf hardop zeggen: “dit zal niet lang meer duren”.

De volgende ochtend word ik duidelijk minder goed wakker. Ik ben wel nog steeds onwijs dankbaar voor deze plek, de mensen ik ontmoet heb, alle activiteiten, de behandelingen, het heerlijke eten, de warme golden turmeric en home made cookies die ik elke avond gebracht krijg tot aan de deur, de zeer goede yogalessen en meditaties die we doen en de fijne gesprekken die ik heb met zowel de mensen die ik ontmoet heb als de mensen die werkzaam zijn bij Veda5. Dit is absoluut een aanrader.

Maar aan al het goede komt een einde en zo ook aan mijn heerlijk verblijf hier in het noorden van India, the yoga capital of the world! Ik neem afscheid van iedereen en krijg zelfs te horen dat er altijd een vacature hier zal zijn voor mij. Ik zou niet weten wat ik hier zou kunnen doen maar vind het zo ontzettend attent! 

Opnieuw hoor ik het prachtige, rustgevende “Ohhhmmmm” gezang en weet dat ik deze plaats voor altijd in mijn hart zal sluiten. Niet alleen de plek en de mensen maar ook het persoonlijk proces dat ik heb mogen ervaren.Ik voel mij kalm en uitgerust en toch verlaat ik deze plaats minder “zen” dan dat ik gehoopt had. Ik weet diep in mijn hart dat ik geen juiste beslissing heb genomen om opnieuw in een destructieve relatie te stappen maar weet ook dat dit laatste stukje duidelijk nog bij mijn proces hoort. Ik omarm dit proces en ben wellicht niet zen of verlicht ( alsof ik überhaupt dacht dat dit mogelijk was in negen dagen!) maar ik ben duidelijk wel dichterbij mijn waarheid gekomen en daar ben ik dankbaar voor! Misschien niet volkomen zen maar wel volkomen bewust geraakt!