Mount Kilimanjaro – Moshi Tanzania

Ik heb uren wakker gelegen, heb amper kunnen slapen en heb wel al zeker 10 keer alle benodigdheden herhaald in mijn hoofd. Vandaag is de dag, ik ga de Kilimanjaro beklimmen! Een idee dat ik kreeg tijdens mijn reis in Mongolië en wat ik eenmaal in mijn hoofd heb, dat zal ook gebeuren. En zo geschiedde.

Ik word om 09:30 uur opgehaald door een oud busje met een crew bestaande uit zes jonge mannen. Gaan zij allemaal mee de berg op vraag ik aan Rayson, mijn gids die ik de dag ervoor al had ontmoet tijdens de briefing. “Yes, they are all coming up with us” , zegt Rayson lachend.

We komen aan bij het park en ik merk dat ik toch wel wat zenuwachtig ben, wat denk ik nu? Dat ik na vijf sportlessen even een berg kan beklimmen? Er is geen weg meer terug besef ik mij en na een hoop papierwerk en een heerlijke lunch die bereid is door de kok die uiteraard ook mee omhoog gaat, hoor ik Rayson roepen: “Joslien ( uitspraak van mijn naam Jocelyn) are you ready to kill Kili”? “yes, i am!” hoor ik mijzelf luidkeels roepen maar inmiddels heb ik hier toch echt andere gedachten over.

We starten onze reis door het regenwoud bij de Machame Gate (1790) en ons doel is om na circa vijf uur hiken Machame Camp  (3010 m)t e bereiken. Het is prachtig groen en de route is vrij plat waardoor ik een vrij hoog tempo heb. Uiteraard heb ik al lang weer een challenge met mijzelf gemaakt in mijn hoofd om het camp in vier uur te bereiken. Ik haal iedereen in onderweg en hoor Rayson meermaals achter mij roepen: “polepole” wat langzaam betekent. Hij weet uiteraard wat mij nog allemaal te wachten staat de komende 8 dagen maar ik duidelijk niet. Het begint te regenen  en mijn gids vraagt waar ik mijn regenjas heb, ik geef aan dat deze in mijn duffle bag zit, de tas die de porter bij zich heeft en ons al lang heeft ingehaald. Rayson kijkt mij aan en ik zie aan hem dat hij dit niet slim vindt van mij maar geeft mij graag zijn poncho waardoor mijn rugzak in ieder geval droog blijft. Zogezegd, ik bereik het camp na vier uur hiken en mijn benen zijn compleet verzuurd. Dat belooft wat de komende dagen! Eenmaal aangekomen zie ik dat de porters mijn tent al hebben opgezet. Ik loop wat rond en maak kennis met de andere klimmers, “you went fast today” krijg ik te horen. Ja, dat klopt zeg ik met een twijfel omdat ik nu al pijn aan mijn benen heb. De kok heeft een heerlijke vegetarische maaltijd bereid voor mij en ik duik al vroeg mijn tent in om zo mijn benen voldoende rust te geven. Een les voor morgen om iets minder enthousiast te starten. 

De tweede dag staan we om 06:30 uur op. We gaan vandaag naar het Shira camp hiken ( 3845 meter). Mijn gids geeft aan dat het een korte dag zal zijn maar dat we nu wel meer steil omhooggaan hiken over een aantal flinke rotsen. Na vijf minuten klimmen voel ik de pijn en vermoeidheid wederom aan mijn benen. We moeten telkens flinke stappen nemen op de rotsen en we zien het landschap steeds meer veranderen van een weeldering en groen regenwoud naar een droge heide.

Na ongeveer vijf uur komen we aan bij het Shira camp waar ik even kan rusten en een heerlijke lunch krijg. Ik lig in mijn tent en hoor  na een tijdje voetstappen mijn tent naderen. “Joslien, are you awake”? Ik geef aan dat ik wakker ben en Rayson vertelt vervolgens dat we nog een kleine wandeling gaan maken. Een kleine wandeling? Mijn god denk ik, ik moet nog een hoop hiken de komende dagen. Maar goed, ik laat mij niet kennen en we wandelen nog een klein uur omhoog om vervolgens weer naar beneden te wandelen. Rayson legt uit dat dit noodzakelijk is voor een juiste acclimatisatie. Bijna beneden hoor ik Afrikaanse muziek en hoor ik mensen zingen. De crew van een dame uit Frankrijk is vrolijk aan het dansen en iedereen doet mee. Ik sta erbij en probeer krampachtig mee te bewegen op de muziek maar merk dat ik eigenlijk alleen maar behoefte heb om te gaan liggen. Na het avondeten kruip ik dan ook weer tegen 19:30 uur mijn tent in. 

Het begint  inmiddels flink af te koelen waardoor het ’s nachts behoorlijk koud is. 

De volgende dag staan we opnieuw vroeg op, we gaan eerst naar de Lava Tower ( 4640 m) om vervolgens weer te dalen naar Barranco Camp (3960 m).

Dit heeft opnieuw te maken met het acclimatiseren. Opnieuw hoor ik Rayson zeggen dat deze dag wel zal meevallen en dat de route voornamelijk plat is. Nou, ik weet niet wat ze in Tanzania onder plat verstaan maar hij is duidelijk nog nooit in Nederland geweest denk ik dan. Ik vind de afstand behoorlijk lang en heb nog steeds pijn aan mijn benen. Ik slaap niet geweldig in de tent en heb het goed koud gehad afgelopen nacht. Ik merk dat de vermoeidheid erger wordt. Het laatste stuk richting de Lava Tower begint het te regenen. Ik trek mijn regenjas aan, aangezien ik nog steeds op deze hoogte een dun shirt aan heb vanwege de warmte die ik niet goed kwijt kom. Onze rugzakken bedekken we met een regenhoes.

Eenmaal aangekomen bij de Lava Tower begint het steeds harder te regenen. We schuilen onder een rots en eten onze lunch die de kok eerder vanochtend voor ons heeft klaar gemaakt. De bedoeling is om hier een tijdje te rusten maar nog kauwend op mijn boterham geef ik aan dat ik graag door wil wandelen. Rayson vindt dit prima en we starten aan de route weer een stukje naar beneden. De route naar beneden ervaar ik niet als mega prettig vanwege de rotsen en de gladde ondergrond vanwege de regen. We komen aan bij Barranco Camp en ik ben behoorlijk misselijk en heb amper eetlust. Ik vraag aan mijn gids hoe dit kan en hij geeft aan dat ik wellicht last heb van de hoogte. Ik ben zo misselijk dat ik het avondeten oversla en besluit om meteen te gaan rusten in mijn tent. Ik begin te huilen, ik ben vermoeid, misselijk, ik heb het koud en weet totaal niet meer waarom het mij leuk leek om de Kilimanjaro te beklimmen. Dit is zwaar.

Voor de zekerheid neem ik een tablet tegen hoogteziekte. Dit had ik beter niet kunnen doen omdat je hiervan ontzettend veel moet plassen. Ik neem de bijsluiter van medicatie met regelmaat voor lief, iets waar ik misschien toch op moet gaan letten. Ik ben die nacht ongelogen om de 45 minuten moeten opstaan om te plassen waardoor ik amper geslapen heb. 

Opnieuw gaat de wekker rond 06:00 uur. We gaan op weg naar Karanga Camp (4035 m). Rayson vraagt aan mij of ik klaar ben om te gaan klimmen. Klimmen, zeg ik? Ik heb toch overal gelezen dat de Kilimanjaro een “wandelberg” is? Nou, schrap dat maar snel want we gaan vandaag de Barranco wall beklimmen. Ik doe mijn rugzak om en hoor een van de mannen van de crew roepen: “ see you tomorrow my sister”. Hij roept dit elke dag en elke dag opnieuw vind ik het grappig. Ik vraag mij wel telkens af of hij serieus denkt dat ik het volgende kamp niet zou redden dezelfde dag.

We lopen richting de Barranco wall en tot mijn schrik zie ik serieus een levensgrote muur van rotsen steil omhoog! “Rayson, are you serious?” Ja, natuurlijk is hij serieus en we beginnen met klimmen. Het is een serieuze klim waarbij je duidelijk ook je handen nodig hebt en je zelf omhoog moet trekken. Ik heb er duidelijk plezier in en heb een goed tempo. Rayson is verbaasd, zeker nadat ik er gisteravond niet zo best aan toe was. We komen bij de kissing rock, een rots waarbij je met je gezicht gedraaid naar de rots staat en zo dicht mogelijk langs de rots moet klimmen vanwege het zeer smalle stuk dat je moet zien te overbruggen. Naar beneden kijken nu is duidelijk geen optie voor mij. Opgelucht en een beetje ongemakkelijk haal ik adem als ik de overkant bereik. We komen na ongeveer vier uur aan bij Karanga Camp. De kok heeft inmiddels al weer een heerlijke maaltijd bereid. Het verbaasd mij enorm dat hij zoveel variatie toepast en ook nog eens vegetarisch voor mij kookt. En dat dragen ze allemaal mee naar boven?

Ik heb inmiddels ook hoofdpijn en besluit wederom vroeg mijn tent in te duiken.

Vandaag starten we iets later omdat we een korte route op de planning hebben staan. We gaan naar Barafu Camp (4640).  Het is erg mistig en vochtig, ik ben uiteraard al lang blij dat ik niet de volle zon in mijn gezicht heb dus ik ben meer dan tevreden. De nachten beginnen slopend te werken. Het is ’s nachts erg koud en de crew vult inmiddels al elke avond een thermofles met kokend water voor mij zodat ik deze in mijn slaapzak kan leggen. De hoofdpijn houdt aan en ook de misselijkheid is nog steeds aanwezig. Ik besluit opnieuw een tablet te nemen tegen hoogteziekte en doe dit op advies van Rayson overdag. Aangekomen bij het kamp probeer ik mij een beetje te wassen. Elke ochtend en avond krijg ik een teiltje met warm water zodat ik mij kan opfrissen. Ik ga meteen liggen zodat ik voldoende rust krijg.

De kok komt aan met een heerlijke maaltijd, ik kijk hem aan met mijn waterige ogen en geef aan dat ik geen honger heb. Hierop besluit de kok direct mijn gids in te lichten. Rayson weet niet hoe snel hij bij mij moet zijn en kruipt de tent in. Hij ziet dat ik vermoeid ben en wederom de maaltijd heb overgeslagen vanwege de misselijkheid. Hij geeft aan dat ik toch moet proberen om iets te eten vanwege de flinke klim vannacht naar de summit. Rayson heeft duidelijk een twijfel in zijn ogen over of we überhaupt moeten beginnen aan de summit. Hij blijft overigens tegenover mij positief en blijft herhalen dat ik dit kan. Ik ga weer liggen en probeer zo veel mogelijk rust te nemen. Ik sluit mijn handen in elkaar en roep iedereen daarboven aan om mij de kracht en de energie te geven die ik vannacht nodig ga hebben. Opnieuw moet ik huilen en sluit ik mijn ogen. 

De wekker gaat om 23:00 uur en nog voordat ik mijn ogen open kan doen brengt de kok mij een fles ginger thee, popcorn en koekjes. Mijn eetlust lijkt verbeterd en ik drink een aantal koppen van de thee. Ik check of ik alles in mijn rugzak heb zitten wat ik nodig heb om de zeer lange klim te gaan maken naar de summit. Ik stap uit mijn tent, krijg twee flinke flessen water aangereikt door de kok zoals elke dag en wil mijn rugzak op mijn rug gooien. Rayson geeft aan dat er een porter met ons mee gaat naar de summit en mijn rugzak zal dragen. Dit is niet gebruikelijk maar achteraf blijkt dat ze dit hebben gedaan omdat ik ziek was. 

Het is inmiddels zeker -10 en we starten onze reis naar de Uhuru peak ( 5895 m) die rond de 7 uur zal duren.

Het is pikdonker en we hebben allemaal een hoofdlamp op ons hoofd. Er ligt al snel veel sneeuw en het enige dat ik herhaaldelijk hoor is : “ polepole”. Nou geloof mij, snel kun je echt niet zijn op dit moment. Ik merk duidelijk dat ik minder zuurstof heb, ik kijk enkel naar beneden naar de voetstappen van Rayson en blijf in mijn hoofd herhalen dat ik dit kan! Na een tijd hoor ik de porter en de gids overleggen met elkaar en vraag aan Rayson wat hij zegt. Hij geeft aan dat ze vinden dat ik een goede snelheid heb en dat ik het goed doe. Ik ben eigenlijk zelf ook best wel verbaasd over mijn tempo, zeker gezien mijn toestand. Na ongeveer 3,5 uur hiken krijg ik een kleine breakdown. Ik ben zo ontzettend misselijk dat mijn gids aangeeft dat ik moet proberen te spugen. Dit lukt mij niet en ik besluit een dextro energie te nemen. Placebo of niet maar het werkt! Ik ga door en hoor Rayson op een gegeven moment zeggen dat we bijna bij Stella Point zijn.

Dit is het punt dat origineel als hoogste punt werd aangemerkt van de berg. Veel mensen geven hier op omdat het laatste stuk verschrikkelijk steil is en je al ruim 6 uur aan het hiken bent. Ik weet niet wat er gebeurt maar ik kom lachend aan bij Stella Point en we besluiten voor de eerste keer pas een pauze in te lassen. Het is inmiddels rond de -17 graden en lang je handschoenen uitdoen is niet het beste idee. Ik grijp een proteïne bar uit mijn tas en verdeel deze in drie stukken en deel de overige stukken uit aan de porter en aan mijn gids. Ik trek snel weer mijn handschoenen aan en zeg vrolijk: “are you guy’s ready to go?”. De porter en mijn gids kijken elkaar aan en begrijpen werkelijk niet wat er  gebeurd is met mij. De misselijkheid en de hoofdpijn zijn weg en ik wil weer snel op pad, op naar de Uhuru Peak! Deze route is nog circa 45 minuten maar redelijk plat. De zon komt op en het uitzicht is werkelijk adembenemend. Ik stop even, adem diep in en adem zo lang mogelijk als ik kan uit. De porter is ons aan het filmen en al zingend en klappend lopen we de laatste meters naar de Peak. “we are here!”

Eindelijk, ik ben er, ik heb de top gehaald, ik heb de Kilimanajro beklommen, En dat binnen de 7 uur! Tranen van geluk en vermoeidheid rollen over mijn wangen. Een meid uit Zwitserland, die ik eerder ontmoet had, pakt mij vast en geeft mij een knuffel, “you did it!”. Ik maak foto’s en kijk om mij heen, hier sta je dan denk ik, op het dak van Afrika. Dit gevoel is fenomenaal en ben ontzettend trots op mijzelf. Na een 30 minuten besluiten we naar beneden te gaan, een weg waar ik verschrikkelijk tegen op zie. Het is niet alleen nog zeker drie tot vier uur naar beneden maar het is ook verschrikkelijk steil en glad vanwege de sneeuw. Bij Stella Point is het inmiddels best druk. Ik zie een aantal bekende gezichten van mensen die op dezelfde dag gestart zijn. Twee meiden, compleet vermoeid vragen aan mij hoe lang het nog is. Ik geef aan dat het niet lang meer is en de route vrij plat is. Ik hoor mijzelf tegen hen zeggen dat ze dit absoluut kunnen en motiveer hen om door te gaan. Ik vraag of ze een dextro energie willen en voordat ik het weet sta ik aan iedereen dextro tabletten uit te delen. 

Halverwege begin ik te klagen en vraag ik grappend aan Rayson of hij de helikopter kan bellen. Ik roep nog dat ik een goede verzekering heb! Hij lacht en denkt dat de hoogte naar mijn hoofd is gestegen. 

Al mopperend en zeer vermoeid kom ik weer aan bij Barafu camp. Het is de bedoeling dat ik hier ongeveer twee uur rust en dan opnieuw vier uur naar beneden moet hiken. Ik begin in mijn hoofd een optelsom te maken en besef mij dat ik dus in totaal dan 15 uur aan de wandel ben op een bijna lege maag. Ik ga in mijn tent liggen en na twee uur hoor ik Rayson roepen: “Joslien, are you awake?”. Hij kruipt de tent weer in bij mij en ziet dat ik bleek ben. Ik voel mij opnieuw niet goed. Hij ziet duidelijk dat ik niet in staat ben om nog uren naar beneden te hiken en hij besluit om een tussenstop te maken bij een ander camp waar we zullen overnachten. We moeten echter naar beneden geeft hij aan omdat mijn klachten nog erger zijn dan voorheen en ik met spoed moet dalen. Hij geeft aan dat hij trots op mij is. Ook geeft hij eerlijk aan dat hij niet had gedacht dat ik de Peak zou bereiken vanwege de hoogteziekte. Hij geeft aan versteld te staan van hoe ik de summit heb beklommen en hoe vrolijk ik was. Je hebt vast een engel bij je gehad geeft hij aan. Ik lach naar mijn gids en zeg: “it’s in the name”. 

De weg naar beneden is erg zwaar, ik ben inmiddels zwaar vermoeid en heb nu dus officieel veel last van hoogteziekte. Ik ben ontzettend blij als we bij het camp aankomen, ik eet een klein beetje, fris mij op en val direct in slaap.

De laatste dag! We maken een foto met zijn allen en ik mag de crew toe spreken. Het is gebruikelijk dat je de crew een tip geeft. Ik bedank iedereen ontzettend voor alle goede zorgen tijdens deze reis. Ik maak de tip bekend en als reactie hierop beginnen de gehele crew te klappen voor mij. Ze sluiten af met het bekende lied van de Kilimanjaro en zingen luid mee. Wat een prachtige ervaring was dit!