Ik heb nog een paar dagen in Mongolie voordat ik vertrek naar mijn volgende bestemming. Ik wil graag naar het Gorkhi – Terelj Park gaan. De trip is echter wat duur als je dit niet kunt delen met anderen. Bobbie van het guesthouse waar ik nog steeds verblijf en waar het ondertussen behoorlijk aanvoelt als thuis, geeft aan dat German uit Rusland ook graag wil gaan. Ik kom in contact met German en hij geeft aan dat het voor hem iets te prijzig is. Ik vraag hem wat hij zou kunnen betalen, ook in de wetenschap dat ook deze Rus op de vlucht is en zuinig moet zijn met zijn geld omdat hij niet weet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Hij geeft aan dat hij 20 dollar kan betalen en ik ga akkoord. Het is immers leuker om met z’n tweeën te gaan. De volgende dag vertrekken we om 09:30 uur naar het National Park.
De driver brengt ons eerst naar een mega groot standbeeld waarvan ik bij god niet weet wie dit is. German weet dit wel en geeft mij uitleg over de man op het paard. Het is het beroemde Genghis Khan (ook wel Dzjengis Khan of Chinggis Khan) standbeeld. Dzjengis Khan werd geboren tussen 1155 en 1162 met de naam ‘Temüjin’. Hij was de derde zoon van Yesükhei, de stammenleider van de Mongoolse Borjigin-clan. Toen hij negen jaar oud was, werd hij verstoten door de Borjigin na de dood van zijn vader. Na een aantal jaren lukte het Temüjin toch om een eigen leger te vinden en hield hij onder meer een succesvolle veldtocht tegen de Tartaren. Tussen 1201 en 1206 slaagde Temüjin erin om alle Mongoolse stammen te verenigen onder zijn leiderschap. Dit was een bijzondere prestatie, aangezien de clans al eeuwenlang verdeeld waren. Temüjin stond aan het hoofd van nieuwe hiërarchie en kreeg de titel ‘Dzjengis Khan’, dat ‘Heerser van de Wereld’ betekent.
Los van het feit dat ik mij een mega, niet ingelezen, toerist voel ben ik blij dat ik uitleg krijg over dit standbeeld.
Na 15 minuten komen we aan bij de ingang van het Park. We maken een klim omhoog naar de Ariyabel Meditation Temple. Het is een tempel gebouwd in 1998 en heeft de vorm van een olifantenhoofd. Het heeft 108 treden en onderweg zien we 108 stupas en 108 prayers. Zowel German als ik voelen ons behoorlijk thuis in de tempel. German legt uit dat het vanuit het Boeddhisme gebruikelijk is om drie keer met de klok mee, om de tempel heen te lopen, ik vertrouw hem en loop tot drie keer toe achter hem aan rondom de tempel. Eenmaal binnen, valt er een rust over mij heen. Toch gek, dat ik mij altijd zo rustig en kalm voel op plekken als deze.
Ik ga in een meditatiehouding zitten en uit mijn dankbaarheid door met mijn handen tegen elkaar een beweging te maken van mijn hoofd, derde oog en naar mijn hart. Wat voel ik mij gelukkig en ben in gedachten bij mijn volgende bestemming. Mijn volgende trip gaat niet zozeer om de bestemming maar om de persoon die ik ga ontmoeten. Ik word warm van binnen en voel een kriebel in mijn buik. German ik zitten duidelijk in onze eigen flow, we kijken elkaar op een gegeven moment aan en knikken naar elkaar. We staan op en lopen vervolgens het pad van de 108 prayers. Je kunt op een gegeven moment aan een groot wiel draaien, het cijfer waarop de pijl eindigt is het gebed dat op dat moment van toepassing is op jou.
De pijl blijft hangen, op nummer 1. Ik haast mij helemaal terug naar het begin omdat ik erg nieuwsgierig ben en begin het gebed te lezen: “Is it wise to blame others for one’s own fault and swear the heavens for calamities”. Oke, laat ik dit eerst eens gaan vertalen voordat ik dit ga begrijpen denk ik bij mijzelf. Het gebed gaat over het nemen van eigen verantwoordelijkheid en de schuld niet buiten je zelf te leggen. Op het moment zelf weet ik niet zo goed wat ik hier mee moet dus besluit het maar los te laten.
We hiken naar beneden en eindigen op een plek waar we mogen paardrijden. Nou, dit heb ik nog nooit gedaan dus dit wil ik zeer zeker doen! Na wat onderhandelt te hebben over de prijs en of we wel of geen gids nodig hebben, klim ik op het paard, ik heb die van mij namelijk al uitgezocht.
Ik kom er al heel snel achter dit een mega toeristische attractie is en de paarden duidelijk moe zijn. Ik voel mij direct schuldig en een hypocriet. Ik wil niet op een kameel rijden vanwege de erbarmelijke omstandigheden van de dieren maar ik ben wel blijkbaar op dit paard geklommen waar ik nu duidelijk niet meer van af kan. Ik besluit het paard de hele rit te aaien, het touw niet aan te trekken en vooral niet in galop te gaan om mij op deze wijze minder schuldig te voelen.
Ik ben blij als ik van het paard stap en German en ik weer instappen bij onze driver die ons weer veilig terug brengt naar de hoofdstad.
Het was een bijzondere dag!
Weer een mooi stukje waarin je steeds je gevoel legt. Je mededogen met mens en dier komt ook hier weer naar voren. Ben trots op jou. 😘
Zo geweldig hoe spontaan je met situaties omgaat en daardoor op dit soort mooie plekken komt. En wat straal je op de foto’s lieverd!