Gobi Desert – Mongolia

Inmiddels aangekomen in Mongolie in een geweldig hostel waar ik mij direct thuis voel duurt het niet lang voordat ik mijn eerste trip gepland heb. Bobbie, de eigenaresse van het hostel, vraagt namelijk na binnenkomst meteen of ik mee wil gaan op een excursie naar de Gobi Desert komende zaterdag. Nou, ja natuurlijk wil ik dat. Ik kan aansluiten bij een groep bestaande uit drie mensen uit Frankrijk en iemand uit Japan. Dit begint al goed!

Drie dagen later worden we om 09:00 uur opgehaald door een mega vriendelijke man genaamd Batar om voor zes dagen de Gobi Desert te verkennen waarbij we in Yurts zullen slapen bij diverse families en er geen toilet en douche voorzieningen zullen zijn.  De eerste stop die we maken is uiteraard bij de supermarkt. We slaan in wat we nodig gaan hebben voor de komende dagen en net op het moment dat ik bij de fruit afdeling kom, valt de stroom uit. In het donker weet ik nog net naar wat bananen te grijpen. Zodra ik bij de kassa kom springen opeens de lichten aan, net op tijd!

De wagen (lees: een  oud busje uit wederom Rusland) volgeladen, rijden we naar onze eerste bestemming, een rock formation. Na zeker zeven uur in het oude busje gezeten te hebben starten we onze hike omhoog over vreselijke gladde stenen. Gelukkig ligt er veel sneeuw dus ik besluit daarop te gaan lopen omdat ik denk dat ik daardoor meer grip heb met als gevolg dat ik de diepte moeilijk kan inschatten en soms meer dan een halve meter in de sneeuw zak. Ik weet nu wel dat de aankoop van mijn nieuwe wandelschoenen een zeer goed idee was omdat ik erachter kom dat ze waterdicht zijn. Naar beneden hiken vind ik nooit zo’n pretje maar ik ben blijkbaar als eerste beneden bij het busje. Zodra iedereen er is vertrekken we naar onze eerste slaapplaats. Het is een yurt, zoals verwacht, met zes bedden en een kachel in het midden. De kachel wordt direct aangestoken en gevuld met kamelen poep. We worden vervolgens uitgenodigd bij de familie voor thee en een homemade rijstesoep. Onze eigen kok heeft ondertussen een heerlijk avondmaal bereid voor ons. Na het eten kruipen we allen snel in bed met onze kleren aan vanwege de kou. Ik val meteen in slaap.

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het midden in de nacht is. Jeetje wat is het verschrikkelijk koud zeg en probeer, al rillend , weer in slaap te vallen. De volgende keer als ik wakker word is iedereen al wakker en wordt er op de deur geklopt: “breakfast”. Om 09:00 uur precies vertrekken we naar de Ice Valley waar we een stuk gaan hiken in de sneeuw. Het is werkelijk een prachtige vallei en we banen ons een weg over de rotsen in het water om zo steeds de overkant te bereiken. Op een gegeven moment kunnen we niet meer verder en geeft Khulan, onze kok/ gids aan dat we beter terug kunnen gaan. De sneeuw ziet er zo aantrekkelijk uit dat ik besluit een Snow angel te maken, Yuki het meisje uit Japan filmt mij al lachend en denkt volgens mij dat ik gek ben geworden om met -5 in de sneeuw te gaan liggen.

Na opnieuw een lange rit in ons busje, dat eigenlijk aanvoelt als een lange achtbaan rit zonder looping, komen we aan bij de sand dunes. We mogen een rit maken op een kameel maar als ik hun soort van riem door hun neus zie gaan, bedank ik vriendelijk. Het voelt niet juist en ik besluit zelf een wandeling te maken door de duinen. Ik tref de andere na ruim een uur weer aan bij het busje. Na een korte rit komen we aan bij onze volgende slaapplaats. We zijn allemaal behoorlijk moe, met name van de vermoeiende autoritten. De kachel wordt wederom aangestoken en er is geen sprake meer van kou. Nee, het lijkt wel een sauna in deze yurt. Verschrikkelijk vind ik het en deze nacht kunnen we allen amper slapen van de warmte. Ondertussen ben ik behoorlijk verkouden. Ik denk dat het komt van de extreme temperatuurverschillen. 

Dag vier dagen komen we na ongeveer 2 uur rijden aan in Dalanzadgad, een vrij grote stad waar we het aanbod krijgen om te douchen. We roepen allen in koor: “no thank you, we are good!”. Nooit gedacht dat ik nee zou zeggen tegen een douche na ruim vier dagen. Het is gewoon te omslachtig en water uit een fles voldoet eigenlijk ook wel prima.

Onze Kok / gids geeft aan dat we een klein uur hebben voordat we gaan lunchen. Dit geeft ons genoeg tijd om water en wc papier te kopen, hier waren we allemaal al doorheen namelijk. Op weg naar de lokale supermarkt, zie ik aan mijn rechterzijde een coffeeshop. Yes, koffie! Ik geef aan dat ik hier te vinden ben het komend uur. Ik ren terug naar het busje om mijn e-reader te pakken en bestel vervolgens een grote cappuccino. Ik ga met een plof zitten in een grote loungestoel en opeens word ik overvallen door een gevoel van innerlijke rust en dankbaarheid. Hier zit ik dan, in een onbekende stad in Mongolië, te genieten van mijn koffie in de wetenschap dat ik alles achter heb gelaten. Een geweldig warm gevoel ervaar ik.

Ik open mijn e-reader en ga verder in het boek dat ik aan het lezen ben; Starseed van Rebecca Cambell. Ik lees over het verlies van de ziel. Zielsverlies is een manier waarop de ziel omgaat met traumatische ervaringen, ze sluit zich af. Soms ervaren we een verlies zo diep dat het een karmische draad in de kern van onze ziel raakt, een karmische breuk is vergelijkbaar met een gebroken hart. Dit zijn de donkere nachten die we allemaal wel al eens ervaren hebben. 

Ik kijk op van mijn e-reader, neem een slok van mijn cappuccino terwijl ik om mij heen kijk.  Mijn gedachten gaan weer terug naar 2021, het zogenaamde rampenjaar van Engelhart met veel verdriet, eenzaamheid en de bekende donkere nachten. Ik herken wat ik lees en besef mij dat dit karmische lessen zijn en dat ik mag groeien en helen. Met deze gedachte kijk ik nogmaals rond en zie een kristallen zwaan tegenover mij staan. Goh, wat toevallig denk ik nog, ik heb precies zo’n kristallen zwaan geërfd van mijn pas overleden oma. Ik weet natuurlijk dat toeval niet bestaat en dan net op dat moment krijg ik kippenvel en weet dat mijn oma er is. Er rolt een traan over mijn wang en een glimlach verschijnt…

Ik drink het laatste beetje koffie uit mijn mok en loop richting het restaurant waar we gaan lunchen.

Na zes dagen komen we aan in het guesthouse en moeten we haast vechten om de badkamer want iedereen kan niet wachten om zich te douchen. De geur in het busje veranderde na zes dagen overigens ook en niet in positieve zin. Wat ben ik dankbaar als ik onder een warme douche sta en ik de geur van shampoo ruik. Wat was dit een geweldige ervaring, het simplistische leven en de fijne mensen om mij heen. Het heeft mij onwijs goed gedaan!