FANN Mountains Tadzjikistan en Oezbekistan

Ik kom vrijdag aan in Dushanbe en ben van plan om de maandag erna richting de Fann mountains te reizen. Ik kom erachter dat ik mij weer vergist heb in het aantal nachten en het hostel is helemaal volgeboekt.  Dat krijg je als je reist en in het moment leeft, je weet bij god niet meer welke dag het is.  Er verblijven veel russen momenteel in het land vanwege de oorlog. Het blijkt dat ik maar tot zondag geboekt heb dus dat betekent dat ik zondag meteen doorreis naar de bergen. 

Het is 06:30 uur en opnieuw met een bepakte rugzak word ik naar het busstation gebracht. Er staat een lange rij en ik sluit netjes achteraan. Er passeren mij in vijf minuten tijd zeker 15 mensen en wat voor een geïrriteerd gezicht ik ook trek, het is gebruikelijk in Tadzjikistan om voor te kruipen. Iets wat ik duidelijk nog mag leren. Na een lange busrit kom ik aan in  Panjaken. Niemand spreekt er Engels en mijn Russisch is, ja wat zal ik zeggen, ik spreek geen Russisch op Da (ja), Spasibo (dankjewel) en Vodka ( geen uitleg nodig) na.  Ik besluit om het hostel te bellen met mijn Nederlandse simkaart, ik denk altijd dat een lokale simkaart niet nodig is, daar ben ik al met regelmaat op terug gekomen. Ik geef, zoals mij wordt opgedragen, mijn gsm aan de eerste beste persoon die ik tegenkom op straat ( vol vertrouwen).

Op de een of andere manier word mij verteld dat ik zo word opgehaald. Na 15 minuten komt er een lexus aangereden en de vriendelijke man aan wie ik mijn telefoon heb gegeven, wijst naar de auto. Ik stap in, bij een man die ook geen Engels spreekt maar met google translate komen we een heel eind. We rijden naar een parkeerplaats waar hij mij duidelijk maakt dat we op een grotere auto moeten wachten die mij uiteindelijk richting de bergen zal brengen. Wat dacht ik wel niet, in een Lexus de bergen in, dat gaat dus niet gebeuren. Ondertussen vraagt de man of ik al geluncht heb. Met grote ogen kijk ik naar hem en geef ik aan dat ik barst van de honger door met mijn hand over mijn buik te wrijven. Hij neemt mij mee naar een druk restaurant waar hij duidelijk de eigenaar kent. We eten Plov, een traditioneel gericht bestaande uit groenten en rijst. Uiteraard zonder vlees want ik heb immers weken geleden besloten om vegetarisch te worden.

Na de lunch lopen we terug naar de parkeerplaats waar ik direct zie met welk vervoer ik naar de bergen gebracht ga worden, een Russische machine noemen ze het. Het is een zeer oude legertruck uit Rusland. Het is bloedheet en deze machine heeft amper ramen! Maar goed, het hoort er allemaal bij. Onderweg naar de bergen stoppen we vaak om mensen om te pikken. Overigens ook zeer gebruikelijk, een shared taxi noemen ze het. Lichtelijk vermoeid en warm beginnen we aan de weg omhoog. Het district heet 7 Lakes, vanwege de 7 prachtige meren.  Aangezien mijn homestay bij het zesde meer is, reken ik al uit hoe lang ik ongeveer in deze truck moet zitten met zes andere mensen en mijn tas op mijn schoot. Rekenen is niet mijn sterkste vak maar ik concludeer dat deze rit nog uren zal duren. 

Ondertussen verdwijnt de zon achter de bergen en kom ik, inderdaad na uren, aan bij mijn homestay. Een man gebaard na mij dat ik zijn kant moet oplopen. Hij neemt de flessen water over van mij en we lopen een stuk omhoog. Ook deze man spreekt geen woord Engels maar ik loop achter hem aan. Hij laat mij mijn kamer zien en ik val bijna om van de stank. De badkamer ziet er verschrikkelijk uit en mag niet eens een badkamer genoemd worden. Eerlijk, geef mij maar een gat in de grond en een emmer met water. Al mijn vragen kunnen niet beantwoord worden omdat deze man geen Engels spreekt. En opeens besef ik mij, hoe kom ik hier weg? Ik heb immers geen lokale simkaart, ken geen chauffeur en heb niets op voorhand geregeld. 

Op dat moment zie ik dat er twee andere gasten zijn. Dominik en Marabel uit Duitsland en ze spreken Engels en een beetje Russisch, wat een geluk! Meteen vraag ik bezorgd of zij weten hoe ik hier weer weg kom over een paar dagen. Dominik geeft aan dat zij op woensdag vertrekken en ik gerust met hun kan meerijden. Hij geeft zelfs aan dat ik mee kan rijden naar Oezbekistan. Nou, hier hoef ik geen twee keer over na te denken. Nog een land om te ontdekken, I am in! Het Duiste koppel is onwijs vriendelijk en helpen werkelijk met alles.

De oude man, de eigenaar van de homestay, brengt mij mijn avondeten. Het zijn niet goed gekookte aardappelen en een spiegelei. Geen culinair hoogstandje maar ik heb inmiddels geleerd om dankbaar voor al het eten te zijn. Na een vermoeiende dag besluit ik na het avondmaal richting bed te gaan. De kamer heb ik laten luchten en de stank lijkt iets minder geworden te zijn. Het bed ligt verrassend goed en ik val snel in slaap.

Het uitzicht richting het meer en de bergen is werkelijk prachtig. En dit is het eerste wat ik zie zodra ik de gordijnen van dit stinkhol opzijschuif, ik open direct de deur en adem de frisse berglucht in. De oude man ziet dat ik wakker ben en vraagt of ik ontbijt wil, met handgebaren uiteraard maar we begrijpen elkaar. Nog geen 20 minuten later krijg ik een pot thee met vijf suikerklontjes, een spiegelei en een stuk hard brood. Again, dankbaar! Ik pak mijn rugzak om een flinke hike te gaan maken naar lake nummer 7. Zodra ik het terrein wil verlaten komt de oude man verschrikt naar mij toe en vraagt waar ik naar toe ga. Ik geef aan dat ik ga wandelen, de bergen in. Hij begint te schreeuwen en geeft aan dat zijn zoon wel zal meelopen. Gaat er iemand vijf uur lang naast mij lopen? Dacht het niet en ik geef vriendelijk maar toch ietwat dwingend aan dat ik liever alleen ga wandelen.

Na ongeveer 15 minuten in onze eigen taal te hebben staan communiceren geeft de oude man mij een gebaar waar ik uit kan concluderen dat ik maar moet gaan als ik dat wil. De wandeling is prachtig en begrijp werkelijk niet waarom ik dit niet alleen kan doen. Later besef ik mij dat er geen auto’s rijden en ik niet geholpen kan worden mocht er iets gebeuren onderweg. Ik word onderweg meerdere malen voor Chai  (thee) uitgenodigd. De mensen zijn echt ontzettend vriendelijk. Ik besluit door te lopen omdat het steeds warmer wordt. Na vijf uur hiken ben ik weer terug bij de homestay. Het Duitse koppel is er ook nog, Dominik voelt zicht niet al te best en ik weet niet hoe snel ik met mijn zakje met pillen moet zwaaien. Dominik waardeert het maar geeft aan dat het wel gaat. Ik besluit even te gaan rusten.

De volgende dag ben ik van plan om een andere hike te doen naar beneden richting lake 4 en 5. Wederom kijkt de oude man mij verbaasd aan maar volgens mij heeft hij wel al in de gaten dat ik graag zelf bepaal wat ik doe. Naar beneden gaat vrij snel en makkelijk, ook het weer zit mee. Ik hoor elke tien minuten kinderstemmen die ‘’Hello’’ zeggen en uitbundig naar mij zwaaien. Het is natuurlijk niet alledaags dat de kinderen een vrouw alleen zien hiken, wellicht hebben ze ook nog nooit zo’n rood gezicht gezien denk ik bij mijzelf. Na ongeveer twee uur hiken bedenk ik mij opeens dat de weg terug niet zo makkelijk zal zijn. De weg terug is zwaar afzien, omhoog hiken met de volle zon in mijn gezicht is geen pretje. Ik stop af en toe om even uit te rusten water te drinken en weer een dikke laag factor 50 op mijn gezicht te smeren.

Ik zie mijn homestay in de verte, wat ben ik opgelucht!

Tegen 17:30 uur brengt de oude man mij weer mijn avondmaal. Tot mijn verrassing is dit pasta met broccoli. Wat bijzonder dacht ik, deze ochtend gaf ik nog aan tegen het Duitse koppel dat ik broccoli zo mis. Later blijkt dat zij dit bij zich hadden en uitgelegd hebben aan de oude man hoe hij dit moet bereiden voor mij. Wat een geschenk dit koppel!

In de avond zitten we samen bij een zelfgemaakt kampvuur en drinken we warme chocolademelk terwijl ik omhoog kijk naar de prachtige hemel met haar vele lichtgevende sterren. Wat ben ik dankbaar zeg en dat besef ik mij maar al te goed!

De dag erna worden we om 11:00 uur opgehaald om richting Oezbekistan te gaan. Ik vind de grens over steken nog wel een beetje spannend maar na 4 keer gecontroleerd te zijn sta ik in een nieuw land! Overigens, visums, pcr testen en vaccinatiebewijzen, daar doet men niet aan in centraal Azie. Het Duitse koppel en ik lunchen in Samarkand en na de lunch nemen we afscheid van elkaar. Geweldige mensen en wat hebben ze mij goed geholpen.

Ik kom aan bij mijn hostel en ga weer vroeg naar bed. De volgende dag verken ik dit land van ’s ochtends tot ’s avonds laat. Ik dacht dat de mensen in Tadzjikistan behulpzaam waren maar dat wordt hier nog eens overtroffen. Ik ga naar de bekende trekpleisters zoals het Registan square, de Bibi Khanym Moskee en ik breng een bezoek aan de Siab Bazaar waar ik meteen mijn inkopen doe voor de terugreis naar Dushanbe. 

De terugreis besluit ik te organiseren met een privé chauffeur, ik heb nog een hoop geld over en vlieg over drie dagen naar een andere bestemming. #backpacklife zullen we maar zeggen!