Parmir Highway – Tadzjikistan

Laat ik beginnen met het uitspreken van mijn bewondering voor dit land! In een woord : GEWELDIG!

Mijn aankomst in de hoofdstad Dushanbe is verassend daar ik mij blijkbaar vergist had in de datum van aankomst en er dus geen plaats was voor mij in the Green House Hostel ( echt een aanrader overigens) Gelukkig stond er een bank bij de receptie en ik mocht er gerust op slapen. Na nog geen uur slaap werd ik wakker van een licht geduw in mijn zij, inmiddels lagen er drie harige vrienden zeer cosy tegen mij aan ( lees : kittens).

Na een goede nacht slaap ga ik samen met Andrey , een Rus woonachtig in de USA, de stad Dushanbe verkennen. We eten eerst lokaal, op aanraden van de eerste beste vrouw die we hebben aangesproken op straat, het zou erg goed moeten zijn maar eenmaal aangekomen probeer ik maar niet te veel aandacht te schenken aan de vliegen die hun verblijf op de kip zeer aangenaam vinden. Ik ga daarom maar voor een bordje rijst. Het smaakt eigenlijk best goed! Na het eten besluiten we een avondwandeling te maken. De stad Dushanbe is omringd met hoge gebouwen en zeer veel flitsende lichten, het contrast is daarom enorm. We eindigen onze wandeling bij een grote toren met een fontein waarbij klassieke muziek gespeeld wordt. Dit gebouw is recent geopend en gebouwd ter ere van de onafhankelijkheid van Tadzjikistan.

 
Het hostel waar ik verblijf is ideaal om andere backpackers te ontmoeten.  Zo heb ik Zandy en Dottie leren kennen. Per toeval hoor ik Dottie spreken over de Parmir High way tour waarover ik eerder gelezen heb. Zij zijn op zoek naar andere reizigers om zo de kosten te kunnen delen. Ik hoef hier uiteraard niet lang over na te denken en besluit aan te sluiten. We vertrekken over twee dagen zodat we genoeg tijd hebben om ons voor te bereiden en genoeg water en eten in te slaan.

 De dag van vertrek staat de chauffeur op ons te wachten, hij ziet er gehaast uit. Op dat moment komen we ook meteen tot de ontdekking dat dit niet de chauffeur is die wij geboekt hebben en hij spreekt amper Engels. We besluiten toch te vertrekken naar het eerste dorpje Darvez. Het communiceren blijkt erg lastig maar hij geeft aan dat zijn broer ( de initiële chauffeur) ons de volgende dag gaat ontmoeten. We komen aan, na een lange dag in de auto gezeten te hebben bij een hostel waar we zullen overnachten.

 De dag erna gaan we met dezelfde chauffeur op pad, we zijn nog steeds in de veronderstelling dat zijn broer zou komen die de Engelse taal wel beheerst. Het landschap veranderd langzaam en we rijden de hele dag langs de grens met Afghanistan. Tegen 16:00 uur komen we aan bij een brug  in Jiziv waar onze hike door de vallei zal starten. We verruilen onze slippers voor onze bergschoenen, pakken onze rugzak met daarin voldoende water, mueslirepen en uiteraard dextro ( altijd handig om bij je te hebben) en starten onze hike. Dotty en Zandy zijn duidelijk behoorlijk getraind na 9 maanden hiken, ik moet behoorlijk mijn best doen om ze bij te houden. Ik hoor mijn ademhaling  steeds sneller gaan en mijn hart kloppen, ik heb nu toch wel spijt van mijn opmerking over hoe snel ik wel niet kan wandelen. Het begint langzaam donker te worden en Dotty is bang dat ze hun tent in het donker moeten opzetten. Ik geef daarom aan dat zij beter alvast kunnen doorlopen, ik vind de weg wel hoor ik mijzelf zeggen. Ze geven beide aan dat ze bij mij blijven totdat ik bij mijn homestay ben aangekomen. Op een gegeven moment hoor ik Dotty, meters voor mij, roepen dat het nog maar 800 meter is. Wat ben ik blij dat te horen en tegelijkertijd stoor ik mij aan mijn verslechterde conditie. Maar we zijn er!  Dotty en Zandy haasten zich naar hun plek om te kamperen terwijl ik mijn rugzak van mijn bezweette rug  gooi. Het eerste wat ik vraag is of er plek is om mij op te frissen. De eigenaar van de homestay kijkt mij aan en kan zijn lach niet onderdrukken waarna ik een emmertje koud water in mijn handen geduwd krijg. Dit werkt ook denk ik bij mijzelf, lekker primitief toch! Dat is immers wat ik wilde.We eten samen en we hebben prachtige gesprekken over de toekomst. Ik complimenteer de eigenaar voor zijn Engels. Zijn vrouw spreekt geen Engels maar probeert toch mee te participeren in ons gesprek. Ik dank deze familie voor hun gastvrijheid en zoek mijn slaapplaats op die er overigens beter uit ziet dan dat ik had verwacht en nog belangrijker, warm is.

 
Door het gekakel van de kippen word ik gewekt rond 06:00 uur. Ik ontbijt nog samen met het gezin en start dan alleen mijn hike terug naar beneden. Dotty en Zandy willen nog graag wat meer tijd hebben in de vallei en ik dacht hoe vroeger ik start, hoe kouder het is want zoals de meeste vrienden van mij weten ben ik geen zonaanbidder. Ik geniet van de stilte en de rust terwijl ik mijn weg naar beneden maak. Eenmaal aangekomen weer bij de brug zie ik dat de chauffeur er al is. Ik stap in de auto en ga op de achterbank zitten en doe weer mijn slippers aan. De chauffeur begint, in zeer gebrekkig Engels, een gesprek met mij waarna hij opeens met zijn handen mijn voeten begint te masseren en vraagt of ik niet een rug massage van hem wil. Ik vraag mij oprecht af waar hij het lef vandaan haalt maar tegelijkertijd durf ik niets te zeggen. Ik krijg spontaan herinneringen aan een soortgelijke gebeurtenis in Sri Lanka. Ik trek mijn voeten naar mij toe en geef aan dat het kietelt waarna ik meteen bij mijzelf denk, jeetje Jocelyn kun je niet gewoon zeggen dat hij met zijn poten van je af moet blijven.

 Als ik Dotty en Zandy zie aankomen ben ik opgelucht, ik neem mij voor om ze bij aankomst bij het volgende dorp op te hoogte te stellen. Dotty is pissig en geeft collectief aan dat mannen zwijnen zijn. Ik denk dat ze mij vooral een beter gevoel wilde geven. We bellen zijn broer op en geven aan dat we echt iemand nodig hebben die Engels spreekt. Ik besluit dat ik niets wil zeggen over de gebeurtenis in de auto. Uiteindelijk geeft de broer aan dat hij niet meer kan komen maar dat hij zorgt voor een Engelstalige gids.In Khoaog worden we opgehaald door de chauffeur inclusief Shuhrat, onze gids waar we ontzettend blij mee zijn. Ze willen direct vertrekken maar ik geef aan we iets meer tijd nodig hebben omdat Zandy zich niet goed voelt en een pijn heeft in zijn zij al voor dagen. Dotty en ik vinden het beter als hij naar het ziekenhuis gaat en we een dag hier blijven. Nadat de pijn aan blijft houden is Zandy overtuigd en regel ik een taxi naar het ziekenhuis. Eenmaal daar worden er een aantal test afgenomen, een scan en een bloedtest gedaan. We wachten uren zonder resultaat en Dotty en ik besluiten eten te gaan halen voor ons allen. We gaan naar een Indiaas restaurant waar we alles laten inpakken en snel terug gaan naar het ziekenhuis. Zandy mag nog steeds niets eten en word gek van de heerlijke geur van ons eten. We lachen er om maar vinden het ook vervelend voor hem.

Wederom uren later besluit ik alvast naar ons hostel te gaan om te gaan slapen. Midden in de nacht komen Zandy en Dotty terug met vier diagnoses die wel heel vreemd zijn. Zandy is erg boos want kan niets met deze diagnoses en heeft nog steeds pijn. De dag erna zorgen we dat we alle medicatie die is voorgeschreven ophalen en hopen we dat zijn pijn snel zal weg gaan. We besluiten gezamenlijk onze route voort te zetten en we zitten nu met vijf personen in de auto. Maar goed we mogen niet klagen want direct plukken we de vruchten van ons Engels sprekende gids die ons van veel uitleg voorziet.

 De volgende dag staan we vroeg op omdat we een berg willen gaan beklimmen. Ik geef op voorhand al aan dat ik wel even bekijk wat ik doe als we daar zijn vanwege mijn top conditie, not! We komen aan bij de berg en ik neem mij voor om een klein stukje omhoog te lopen. Ik besluit alvast te starten, Zandy en Dotty ziijn hun spullen nog bij elkaar aan het rapen, zetten hun muts op, doen hun handschoenen aan en ik denk alleen maar, is dat niet te warm. Ik start met een vest aan maar na ongeveer 60 seconden bind ik deze al rond mijn middel. Man, bloedheet is het. Ik heb weinig moeite met het eerste stuk maar naarmate ik stijg merk ik dat ik steeds minder zuurstof krijg en ik vaker moet stoppen. Ondertussen halen Zandy en Dottie mij moeiteloos in. Op een gegeven moment besluit ik om terug te gaan en ik schreeuw richting Zandy en Dottie dat ik naar beneden ga. Zij roepen direct terug dat ik er bijna ben en ik even moet doorzetten. De knop gaat op en ik loop door waarna ik uiteindelijk ook de top bereik. Ik ben trots!

 
Op de laatste dag zitten we met name in de auto en word ik weer afgezet bij het Green House hostel. Ik geef Zandy en Dottie een dikke knuffel en wens hun het beste.Deze tour is echt een aanrader als je veel van het land Tadzjikistan wilt zien. De weg is lang en voelt aan als een lange achtbaanrit vanwege de slechte wegen maar lang leve de reispilletjes. Het was een prachtige ervaring!

Jocelyn